In de jaren zestig was Franstalige muziek bijna even populair als Engelstalige. Net na de Beatles verkocht Adamo wereldwijd de meeste platen. En Jacques Brel had groot succes in de Angelsaksische wereld (via David Bowie, Scott Walker, Terry Jacks). Ook commerciële zangers en zangeressen (Johnny Hallyday, Joe Dassin, Sylvie Vartan…) waren prominent aanwezig in onze hitparades. Dit mooie liedje bleef evenwel niet duren. Het Engels was vanaf de jaren ’70 allesoverheersend, ook al was de kwaliteit van de chansons er intussen niet minder op geworden. Ik hou heel veel van melodieuze rock, van folk en country enzovoort, maar daarnaast is er een muzieksoort die even waardevol is, maar die voor veel mensen in het verdomhoekje beland is. Dit boek wil niemand bekeren. Maar vanuit mijn enthousiasme wil ik mijn lezers minstens een klein beetje enthousiast maken voor de wondere wereld van het Franse chanson. Et croyez moi: ça vaut la peine! Alex Gryson was 35 jaar leraar Engels en Nederlands. Hij vindt cultuur net zo levensbelangrijk als ademen. Vooral de ‘populaire’ kunst boeit hem: film, verhalende literatuur, stripverhalen, muziek vanaf de jaren ’60. Alex zet graag zijn gevoelens en gedachten op papier. In deze bloemlezing combineert hij zijn schrijfdrift met zijn passie voor meeslepende Franse liedjes.
