Lezersrecensie
Overleven als vrouw in Mexico
'Vrouw zijn en opgroeien in een land waar elke dag elf vrouwen worden vermoord is overleven.' En dat overleven als vrouw in Mexico, dat is wat Alma Delia Murillo tastbaar wil maken in haar autofictionele debuut Het hoofd van mijn vader (vertaling: Arieke Kroes).
Alma Delia Murillo werd geboren in Ciudad Nezahualcóyotl, Mexico. Ze zag het levenslicht in 1977, hoewel haar geboortebewijs stelt dat ze twee jaar later is geboren. Alma groeit op zonder vader. Het enige wat ze van hem heeft is een oude foto waar zijn hoofd is afgescheurd. Ondanks de armoede waarin ze leven, weet Alma's moeder het hoofd boven water te houden en haar negen kinderen zo goed en kwaad als het kan tot zelfstandige volwassenen op te voeden.
Op haar veertigste gaat Alma met haar moeder, twee broers en een zus op zoek naar haar vader. Ze reizen naar het dorp waar hij waarschijnlijk woont. Hun trip door Mexico loopt als een rode draad door het boek en wordt afgewisseld met overpeinzingen over haar vader, haar leven, het leven van vrouwen in Mexico en het leven van mannen in Mexico. In hoeverre is Alma gevormd door haar jeugd, en door de maatschappij waarin ze opgroeide? Kan ze haar verhaal herschrijven als ze wil?
Doorheen het boek probeert Alma te achterhalen waarom haar vader haar heeft verlaten. Haar hele jeugd heeft ze last gehad van hoe haar omgeving naar haar keek omdat haar vader haar in de steek had gelaten - en haar moeder kreeg er de schuld van. Het was makkelijker geweest als hij dood was geweest, of misschien moest ze zijn afwezigheid zien als een geschenk. Alma probeert in gesprekken met haar psycholoog en op papier in het reine te komen met de afwezigheid van haar vader. Daarover schrijft ze:
'Elke keer opnieuw trachtte ik onder woorden te brengen wat er in mij had plaatsgevonden: mijn verhaal was hetzelfde, ja, [...] dat was allemaal echt geweest. Het verhaal was hetzelfde, maar ik had het punt verschoven van waaruit ik ernaar keek. Het echte wonder is veranderen van perspectief.'
Ze verbindt haar verhaal aan dat van zovele vrouwen in Mexico:
'Want als je het goed bekijkt, zijn het, in elk geval in dit land, de mannen die massaal aborteren; het zijn mannen die in feite hun kinderen afstoten, grote aantallen vaders doen afstand van miljoenen kinderen, en dat zonder daarvoor de wet te hoeven veranderen of hun gezondheid te hoeven riskeren in een ongure kliniek, niets van dat alles.'
Daarmee heeft Alma Delia Murillo een belangrijk boek geschreven, dat een rauw en pijnlijk beeld geeft van man-/vrouwverhoudingen in Mexico. Haar observaties illustreert ze met citaten en personages uit de literatuurgeschiedenis, van King Lear en Knausgård tot Frankenstein en Pinokkio.
In het begin moest ik wennen aan de schrijfstijl: die is direct, maar toch poëtisch. Soms lijkt Murillo van de hak op de tak te springen, of haalt ze een personage uit de literatuur aan dat ik niet ken, waardoor ik het gevoel had context te missen. Gaandeweg werd ik steeds meer gegrepen door het verhaal. De gruwelijkheden die plaatsvonden in de buurt waarin Alma opgroeide, en in Mexico in het algemeen, kropen onder mijn huid. De liefde die Alma voor haar moeder, broers en zussen, en toch ook voor haar vader voelt, wordt steeds zichtbaarder. Ik sloeg het boek dicht met een zwaar hart en had het niet erg gevonden als het dikker was geweest; van mij had Murillo uitgebreiden mogen ingaan op sommige gedachten en feiten, wat meer rust en ruimte mogen nemen om het verhaal te vertellen. Maar wie weet wordt ik hierop getrakteerd in een volgend boek.
Met dank aan De Club van Echte Lezers voor het recensie-exemplaar.
Alma Delia Murillo werd geboren in Ciudad Nezahualcóyotl, Mexico. Ze zag het levenslicht in 1977, hoewel haar geboortebewijs stelt dat ze twee jaar later is geboren. Alma groeit op zonder vader. Het enige wat ze van hem heeft is een oude foto waar zijn hoofd is afgescheurd. Ondanks de armoede waarin ze leven, weet Alma's moeder het hoofd boven water te houden en haar negen kinderen zo goed en kwaad als het kan tot zelfstandige volwassenen op te voeden.
Op haar veertigste gaat Alma met haar moeder, twee broers en een zus op zoek naar haar vader. Ze reizen naar het dorp waar hij waarschijnlijk woont. Hun trip door Mexico loopt als een rode draad door het boek en wordt afgewisseld met overpeinzingen over haar vader, haar leven, het leven van vrouwen in Mexico en het leven van mannen in Mexico. In hoeverre is Alma gevormd door haar jeugd, en door de maatschappij waarin ze opgroeide? Kan ze haar verhaal herschrijven als ze wil?
Doorheen het boek probeert Alma te achterhalen waarom haar vader haar heeft verlaten. Haar hele jeugd heeft ze last gehad van hoe haar omgeving naar haar keek omdat haar vader haar in de steek had gelaten - en haar moeder kreeg er de schuld van. Het was makkelijker geweest als hij dood was geweest, of misschien moest ze zijn afwezigheid zien als een geschenk. Alma probeert in gesprekken met haar psycholoog en op papier in het reine te komen met de afwezigheid van haar vader. Daarover schrijft ze:
'Elke keer opnieuw trachtte ik onder woorden te brengen wat er in mij had plaatsgevonden: mijn verhaal was hetzelfde, ja, [...] dat was allemaal echt geweest. Het verhaal was hetzelfde, maar ik had het punt verschoven van waaruit ik ernaar keek. Het echte wonder is veranderen van perspectief.'
Ze verbindt haar verhaal aan dat van zovele vrouwen in Mexico:
'Want als je het goed bekijkt, zijn het, in elk geval in dit land, de mannen die massaal aborteren; het zijn mannen die in feite hun kinderen afstoten, grote aantallen vaders doen afstand van miljoenen kinderen, en dat zonder daarvoor de wet te hoeven veranderen of hun gezondheid te hoeven riskeren in een ongure kliniek, niets van dat alles.'
Daarmee heeft Alma Delia Murillo een belangrijk boek geschreven, dat een rauw en pijnlijk beeld geeft van man-/vrouwverhoudingen in Mexico. Haar observaties illustreert ze met citaten en personages uit de literatuurgeschiedenis, van King Lear en Knausgård tot Frankenstein en Pinokkio.
In het begin moest ik wennen aan de schrijfstijl: die is direct, maar toch poëtisch. Soms lijkt Murillo van de hak op de tak te springen, of haalt ze een personage uit de literatuur aan dat ik niet ken, waardoor ik het gevoel had context te missen. Gaandeweg werd ik steeds meer gegrepen door het verhaal. De gruwelijkheden die plaatsvonden in de buurt waarin Alma opgroeide, en in Mexico in het algemeen, kropen onder mijn huid. De liefde die Alma voor haar moeder, broers en zussen, en toch ook voor haar vader voelt, wordt steeds zichtbaarder. Ik sloeg het boek dicht met een zwaar hart en had het niet erg gevonden als het dikker was geweest; van mij had Murillo uitgebreiden mogen ingaan op sommige gedachten en feiten, wat meer rust en ruimte mogen nemen om het verhaal te vertellen. Maar wie weet wordt ik hierop getrakteerd in een volgend boek.
Met dank aan De Club van Echte Lezers voor het recensie-exemplaar.
8
Reageer op deze recensie