Sferische beschrijvingen, maar geen speciale thriller

“En nu heb ik de deur achter mij dichtgetrokken, het is half elf en ik wandel over de Friedrichstrasse naar Unter den Linden, die uitzicht biedt op de Brandenburger Tor.”

Duitsland, Berlijn: settting van alle boeken van Marjolijn Uitzinger. Dat maakt haar boeken uniek en bijzonder. Uitzinger haalt haar inspiratie dichtbij, want ze woont zelf in Berlijn. Met haar journalistieke achtergrond is het ook niet heel ver gezocht om te schrijven over de politiek. De Partijgenoot is het vervolg op het eveneens politieke boek De Huisgenoot. Door de sferische beschrijvingen en achtergrondinformatie boeiend, maar qua thriller niet heel speciaal.

Florian van Bismark is zijn positie als minister van Justitie misgelopen en moet toezien hoe zijn rivale, tevens partijgenote, Sofie Lothar de post met verve vervult. Hij kan het er niet bij laten zitten en zoekt naar iets uit Lothars verleden om haar in diskrediet te brengen. Hij vindt een link met de Rote Armee Fraktion (RAF), een extremistische beweging. Het bewijs rondkrijgen is echter nog niet zo gemakkelijk. Ondertussen is Bismarks eigen verleden ook verre van schoon en wordt hij gedwongen zich opnieuw schuldig te maken aan zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Zijn relatie loopt stuk en de politie zit hem op de hielen. Lukt het hem om Lothars positie alsnog te veroveren of wordt hij ingehaald door zijn eigen verleden?

De Partijgenoot werkt met korte hoofdstukken waarbij perspectief wordt afgewisseld. Veelal leest men het boek door de ogen van Bismark, maar ook de andere personages laten van zich horen. Hoewel er verschillende personen aan bod komen, blijft het overzichtelijk en een welkome afwisseling. Het verhaal leest lekker weg met goedlopende zinnen en zelfs hier en daar enkele Duitse woorden tussendoor. Hoewel het boek een vervolg is op De Huisgenoot, is het verhaal prima losstaand te lezen.

De grote kracht van De Partijgenoot zijn de beschrijvingen van Berlijn, de gebeurtenissen in het verleden en over de RAF. Dat zorgt voor diepgang en maakt het verhaal interessant en leerzaam. Die uitgebreide inslag mist hier en daar bij het politieke setting van de verschillende partijen en de verschillende posities in Duitsland, maar vooral bij de plot zelf. Er gebeurt genoeg en spanning is er zeker wel, maar er zijn geen bloedstollende spanningsbogen, plotwendingen of verrassingen. Wellicht is dat voor lezers die beide delen lezen anders. Als standalone verhaal is De Partijgenoot zeker vermakelijk, maar niet meer dan dat.