Een duister, maar schitterend debuut

Opgroeien als dochter van een seriemoordenaar en er zelf je hoofd niet bij verliezen. Dat is de korte samenvatting van het thrillerdebuut van Stacy Willingham, dat door Daniëlle Stensen naar het Nederlands vertaald werd.

'Ik heb duisternis in me,' zei hij uiteindelijk. 'Duisternis die 's nachts naar buiten komt.'

Aan het woord is Richard / Dick Davis nadat hij veroordeeld werd voor het ontvoeren en vermoorden van zes jonge meisjes. Twintig jaar later probeert zijn dochter Chloe deze traumatische gebeurtenis uit haar jeugd nog altijd te verwerken. Als psycholoog probeert ze andere mensen over hun trauma’s heen te helpen, terwijl al snel duidelijk wordt dat haar eigen demonen nog lang niet bedwongen zijn. Als kort na elkaar opnieuw twee meisjes verdwijnen, vreest ze dat de geschiedenis zich herhaalt. Alleen zit haar vader nog altijd een levenslange straf uit. Wie is zijn werk aan het voortzetten? Chloe zwelgt in haar angst en weet totaal niet meer wie ze nog kan vertrouwen.

Het verhaal wordt verteld door de ogen van Chloe. Al in de openingsscène weet Willingham haar heel treffend neer te zetten, zij het niet zonder gebruik te maken van enkele clichés. De getormenteerde, angstige therapeut die zelf alleen via pillen op de been blijft, is geen nieuw gegeven in thrillerland. Gelukkig weet de auteur die angsten en die worsteling met de pillenverslaving zo goed te beschrijven, dat de lezer al snel in de huid van Chloe kruipt. Of zij kruipt onder de huid van de lezer. Dat is ook een optie.

De gebeurtenissen die vandaag plaatsvinden, brengen sterke herinneringen bij Chloe naar boven. Via flashbacks beleeft ze de zomer van twintig jaar geleden opnieuw. Die flashbacks worden beschreven zoals ze komen: zonder duidelijke waarschuwing vooraf. Sommige lezers kunnen dit als verwarrend ervaren, maar het maakt het verhaal alleen maar echter. Schuldgevoel en schande gaan hand in hand met het gevoel dat het nog niet afgelopen is. En dat is ook zo. De auteur weet de plot zo uit te vouwen dat op het einde de cirkel mooi rond is.

Een duistere schittering is duidelijk een psychologische thriller. Door te kiezen voor een ik-verteller is er meteen al een onderhuidse spanning in het verhaal aanwezig. De persoon in wiens handen Chloe als tiener haar hele leven gelegd zou hebben, bleek achteraf een monster te zijn. Dat heeft haar vertrouwen in mannen een flinke deuk gegeven. Dat wantrouwen geeft ze door aan de lezer. Geen enkele man in haar leven is nog te vertrouwen en allemaal zouden ze wel eens de nieuwe moordenaar kunnen zijn. Elk van hen komt op een bepaald moment als verdachte uit de bus. Willingham weet haar lezer precies te brengen waar ze hem hebben wil. De ontknoping is dan ook heel verrassend. Nadeel van dit perspectief is dat de andere personages minder uit de verf komen. Voor sommige nevenpersonages zou dit een meerwaarde zijn geweest.

Dat dit een debuut is, betekent niet dat Stacy Willingham aan haar proefstuk toe is wat schrijven betreft. Ze werkte jaren als copywriter en dat is merkbaar aan haar toegankelijke en prettige schrijfstijl. Dit in combinatie met de korte hoofdstukken en de voortdurende switch tussen heden en verleden maken van Een duistere schittering een goede kandidaat voor een spannende tv-serie. Dat moet HBO ook gedacht hebben, want zij kochten de filmrechten. Als de makers het verhaal net zo duister kunnen neerzetten als de auteur dat deed, dan is succes nu al verzekerd.