Over de kracht van geruchten

In ‘Dijende kringen’ gaat alles om de kracht van geruchten en aannames. Als een veroordeelde pedofiel een buurjongen benadert, komt er een stroom aan gevoelens op gang. Iedereen heeft een mening of idee van wat er gebeurt moet zijn.

Het boek gaat over een veroordeelde pedofiel, die contact maakt met een jongen uit de buurt waar hij woont. Tot dat moment weet eigenlijk niemand van het verleden van de man. Maar als de buurt eenmaal woont dat er een pedofiel in hun straat woont en die ook nog contact heeft gemaakt met een jongeman, begint er een stroom aan geruchten en vormt iedereen zich een mening over wat er nu precies gebeurt is. Als dan ook nog een journalist lucht krijgt van de gebeurtenissen, is dat alleen maar olie op het vuur van de geruchtenmolen. Het boek wordt een literaire docufictie genoemd; je leest geen lopend verhaal, maar krijgt de gebeurtenissen mee door de ogen van de betrokkenen. Denk bijvoorbeeld aan de ouders van de jongen, maar ook aan zijn meester, de partner van de pedofiel, zijn psycholoog en natuurlijk de journalist. Dit zijn maar een paar voorbeelden van de stemmen uit het boek.

‘Dijende kringen’ boek draait niet zo zeer om wat er nu feitelijk gebeurt is, maar vooral over hoe met al die mensen met al die meningen en al die aannames een kleine gebeurtenis opgeblazen wordt. En hoe dat dan weer invloed heeft op de levens van veel mensen. Dat gegeven fascineert mij ontzettend en om eerlijk te zijn maakt het me ook wel angstig. Vanhoeck laat naar mijn idee heel goed zien hoe mensen al veroordeeld kunnen zijn zonder dat hun schuld bewezen is. Of zelfs maar duidelijk is wat er nu precies is gebeurd. Geen luchtige kost, wel de moeite waard om te lezen.