Lezersrecensie
The Dispossessed – politiek-filosofische SF met een scherpe blik en een warm hart
(Deze recensie is gebaseerd op de Engelstalige versie van het boek.)
‘There is no alternative’. Met die slogan (ook bekend als TINA) legde Margaret Thatcher in de jaren ’80 haar visie vast voor een toekomstig Groot-Brittannië: een vrije markteconomie met een zuinige overheid was de enige mogelijke weg voorwaarts. Later deed de filosoof Francis Fukuyama een duit in hetzelfde zakje met zijn boek The End of History and the Last Man: met de val van de Sovjet-Unie was de liberale democratie (uiteraard met vrije markt) het natuurlijke eindpunt van een lange reeks aan politieke experimenten. De toekomst was liberaal en kapitalistisch, tot in alle eeuwigheid.
Alternatieve staatsvormen zijn tot nu toe inderdaad geen denderend succes op het gebied van algemeen welzijn. Oude communistische staten zijn verworden tot autoritaire regimes, anderen hebben de communistische fase overgeslagen en zijn gelijk tot dictatuur verworden. Het kapitalistische liberalisme is echter ook niet ongevoelig voor deze trend: met een elite aan superrijken en een bevolking die gebukt gaat onder gezondheids-, biodiversiteits- en klimaatcrises is het hoog tijd om de Thatchers en Fukuyama’s van deze wereld te kakken te zetten met nieuwe, humane, ecologische visies. Alleen al daarom is het goed dat The Dispossessed bestaat.
Centraal in dit op een haartje na vijftig jaar oude boek staat Shevek, een briljante natuurkundige die is geboren en getogen op de maan Anarres. De maan is een schrale omgeving waar het leven hard is, maar het is de veilige haven voor een gemeenschap van anarchisten. Er is geen centraal bestuur of eigendom, alleen coördinatie van productie en consumptie zodat in ieders behoeften wordt voorzien, en iedereen zich in kan schrijven voor passend werk (of niet, als je niet wilt). Maar Shevek heeft een droom: een brug bouwen tussen hun geïsoleerde maan en de planeet Urras waar zijn volk vandaan komt, een kapitalistisch-liberale planeet van het soort zoals wij die zo goed kennen (maar dan mèt strenge milieuwetgeving). Door zijn briljante wetenschappelijke inzichten wil men hem op Urras maar wat graag hebben – maar erg ontvankelijk zijn ze niet voor Sheveks politieke ideeën, en de kapitalistische excessen vormen al snel een gouden kooi.
In The Dispossessed volgen we om en om Sheveks leven op Urras en hoe hij opgroeide en een gezin stichtte op Anarres. Het is een slimme constructie, want het laat goed het contrast zien tussen de verschillende sociale structuren. Daarnaast leren we ook Shevek beter begrijpen, die als rebelse idealist botst met de excessen van Urras, maar ook met het conservatieve en droge anarchisme van Anarres, dat haar eigen imperfecties heeft. LeGuins haarscherpe observaties over hoe sociale structuren terugkeren in hoe mensen denken en met elkaar omgaan, en haar filosofische reflecties op wat vrijheid is, houden het boek boeiend en relevant van de prachtige eerste zin (‘There was a wall’) tot de laatste bladzijde.
Natuurlijk kun je vraagtekens zetten bij hoe realistisch Anarres’ anarchisme is. Zo accepteert de ‘vrije’ bevolking wel erg makkelijk de beperkingen en ongemakken waarmee het systeem hen vraagt te leven, en lijkt het me erg idealistisch om aan te nemen dat er geen politie nodig is, alleen omdat er geen eigendommen zijn om te stelen of te verwoesten. Maar dergelijke vraagtekens doen niet af aan het fundamentele punt, dat een arbeider benoemt wanneer Shevek in een arme wijk op Urras terechtkomt: dat het hele bestaan van Anarres een voortdurend bewijs is dat het ook anders kan, dat armoede en klasseverschillen keuzes zijn en geen natuurwetten. Anarres, net als The Dispossessed en goede SF in het algemeen, opent de geest. Om met David Bollier te spreken, het verruimt ons denken van TINA naar TAPAS – There Are Plenty of AlternativeS.
Met dank aan de ‘¿baetter futures’ leesgroep.
‘There is no alternative’. Met die slogan (ook bekend als TINA) legde Margaret Thatcher in de jaren ’80 haar visie vast voor een toekomstig Groot-Brittannië: een vrije markteconomie met een zuinige overheid was de enige mogelijke weg voorwaarts. Later deed de filosoof Francis Fukuyama een duit in hetzelfde zakje met zijn boek The End of History and the Last Man: met de val van de Sovjet-Unie was de liberale democratie (uiteraard met vrije markt) het natuurlijke eindpunt van een lange reeks aan politieke experimenten. De toekomst was liberaal en kapitalistisch, tot in alle eeuwigheid.
Alternatieve staatsvormen zijn tot nu toe inderdaad geen denderend succes op het gebied van algemeen welzijn. Oude communistische staten zijn verworden tot autoritaire regimes, anderen hebben de communistische fase overgeslagen en zijn gelijk tot dictatuur verworden. Het kapitalistische liberalisme is echter ook niet ongevoelig voor deze trend: met een elite aan superrijken en een bevolking die gebukt gaat onder gezondheids-, biodiversiteits- en klimaatcrises is het hoog tijd om de Thatchers en Fukuyama’s van deze wereld te kakken te zetten met nieuwe, humane, ecologische visies. Alleen al daarom is het goed dat The Dispossessed bestaat.
Centraal in dit op een haartje na vijftig jaar oude boek staat Shevek, een briljante natuurkundige die is geboren en getogen op de maan Anarres. De maan is een schrale omgeving waar het leven hard is, maar het is de veilige haven voor een gemeenschap van anarchisten. Er is geen centraal bestuur of eigendom, alleen coördinatie van productie en consumptie zodat in ieders behoeften wordt voorzien, en iedereen zich in kan schrijven voor passend werk (of niet, als je niet wilt). Maar Shevek heeft een droom: een brug bouwen tussen hun geïsoleerde maan en de planeet Urras waar zijn volk vandaan komt, een kapitalistisch-liberale planeet van het soort zoals wij die zo goed kennen (maar dan mèt strenge milieuwetgeving). Door zijn briljante wetenschappelijke inzichten wil men hem op Urras maar wat graag hebben – maar erg ontvankelijk zijn ze niet voor Sheveks politieke ideeën, en de kapitalistische excessen vormen al snel een gouden kooi.
In The Dispossessed volgen we om en om Sheveks leven op Urras en hoe hij opgroeide en een gezin stichtte op Anarres. Het is een slimme constructie, want het laat goed het contrast zien tussen de verschillende sociale structuren. Daarnaast leren we ook Shevek beter begrijpen, die als rebelse idealist botst met de excessen van Urras, maar ook met het conservatieve en droge anarchisme van Anarres, dat haar eigen imperfecties heeft. LeGuins haarscherpe observaties over hoe sociale structuren terugkeren in hoe mensen denken en met elkaar omgaan, en haar filosofische reflecties op wat vrijheid is, houden het boek boeiend en relevant van de prachtige eerste zin (‘There was a wall’) tot de laatste bladzijde.
Natuurlijk kun je vraagtekens zetten bij hoe realistisch Anarres’ anarchisme is. Zo accepteert de ‘vrije’ bevolking wel erg makkelijk de beperkingen en ongemakken waarmee het systeem hen vraagt te leven, en lijkt het me erg idealistisch om aan te nemen dat er geen politie nodig is, alleen omdat er geen eigendommen zijn om te stelen of te verwoesten. Maar dergelijke vraagtekens doen niet af aan het fundamentele punt, dat een arbeider benoemt wanneer Shevek in een arme wijk op Urras terechtkomt: dat het hele bestaan van Anarres een voortdurend bewijs is dat het ook anders kan, dat armoede en klasseverschillen keuzes zijn en geen natuurwetten. Anarres, net als The Dispossessed en goede SF in het algemeen, opent de geest. Om met David Bollier te spreken, het verruimt ons denken van TINA naar TAPAS – There Are Plenty of AlternativeS.
Met dank aan de ‘¿baetter futures’ leesgroep.
3
Reageer op deze recensie