Lezersrecensie
Als je van futuristische architectuur houdt...
Het idee van deze graphic novel is leuk. De tekenstijl is uniek. De achterliggende filosofie is mooi. Alleen het boek zelf vond ik helaas wat minder.
In de toekomst reizen mensen en aliens naar hartelust tussen de sterren. Maar er is een probleem: voor interstellaire reizen is het mineraal Alcanite nodig, en dat raakt op. Zodra er geen Alcanite meer is, is iedereen zoals wij Aardbewoners: vastgekluisterd aan onze planeet, en veroordeeld tot het gezelschap van wie er toevallig leeft. In deze wereld zijn de mensen Haika en Ada en de octopus Mallic vrijbuiters die oude scheepswrakken opsporen op zoek naar restjes Alcanite. Als ze bewijzen vinden dat mensen al door de ruimte reisden vóór de ontdekking van Alcanite, zou dat enorme gevolgen kunnen hebben, maar niet iedereen is daar blij mee...
Zoals ik schreef, vond ik alles om dit boek heen intrigerend. Het idee van de hard switch is mooi en actueel, en doet denken aan zorgen over peak oil, peak carbon en andere gehoopte of gevreesde kantelpunten in onze energievoorziening. Dat de schrijver architect van beroep is, is duidelijk in de isometrische tekeningen met veel aandacht voor kleur, structuur en detail, en de simpel getekende mensen die qua gezichtsuitdrukking aan Kuifje doen denken. Het idee van een octopus als monteur is natuurlijk prachtig en mooi uitgewerkt. Zo is het halve ruimteschip een aquarium, zodat Mallic voldoende leefruimte heeft en overal bijkan.
Juist de architectenblik van Pomery maakte het voor mij echter lastig om in het verhaal te komen. De tekeningen zijn statisch en rigide, netjes binnen de lijntjes, en ook de actiescènes hebben een verstilde kwaliteit. De karakters zijn sympathiek genoeg, met hun eigen diepere lagen, maar hun motivatie bleef voor mij moeilijk te peilen. Zo wil Ada uitzoeken of er een alternatief voor Alcanite is, want dat zou interstellair reizen democratiseren, maar al snel verdwijnt dit idealistische punt weer van het toneel. Het roept veeleer de vraag op of, naarmate de hard switch dichterbij lijkt, de resterende voorraden Alcanite niet zullen worden ingepikt door de rijken en machtigen - maar daar is dan weer niet veel van te zien. Het boek eindigt ook erg open, waardoor het meer leest als het eerste deel van een serie dan als een afgerond geheel. Het liet mij daardoor onbevredigd achter – maar daarin was ik relatief kritisch ten opzichte van mijn mede-lezers uit de leesgroep. Want eerlijk is eerlijk, de futuristische architectuur doet Pomery dan wel weer heel goed!
In de toekomst reizen mensen en aliens naar hartelust tussen de sterren. Maar er is een probleem: voor interstellaire reizen is het mineraal Alcanite nodig, en dat raakt op. Zodra er geen Alcanite meer is, is iedereen zoals wij Aardbewoners: vastgekluisterd aan onze planeet, en veroordeeld tot het gezelschap van wie er toevallig leeft. In deze wereld zijn de mensen Haika en Ada en de octopus Mallic vrijbuiters die oude scheepswrakken opsporen op zoek naar restjes Alcanite. Als ze bewijzen vinden dat mensen al door de ruimte reisden vóór de ontdekking van Alcanite, zou dat enorme gevolgen kunnen hebben, maar niet iedereen is daar blij mee...
Zoals ik schreef, vond ik alles om dit boek heen intrigerend. Het idee van de hard switch is mooi en actueel, en doet denken aan zorgen over peak oil, peak carbon en andere gehoopte of gevreesde kantelpunten in onze energievoorziening. Dat de schrijver architect van beroep is, is duidelijk in de isometrische tekeningen met veel aandacht voor kleur, structuur en detail, en de simpel getekende mensen die qua gezichtsuitdrukking aan Kuifje doen denken. Het idee van een octopus als monteur is natuurlijk prachtig en mooi uitgewerkt. Zo is het halve ruimteschip een aquarium, zodat Mallic voldoende leefruimte heeft en overal bijkan.
Juist de architectenblik van Pomery maakte het voor mij echter lastig om in het verhaal te komen. De tekeningen zijn statisch en rigide, netjes binnen de lijntjes, en ook de actiescènes hebben een verstilde kwaliteit. De karakters zijn sympathiek genoeg, met hun eigen diepere lagen, maar hun motivatie bleef voor mij moeilijk te peilen. Zo wil Ada uitzoeken of er een alternatief voor Alcanite is, want dat zou interstellair reizen democratiseren, maar al snel verdwijnt dit idealistische punt weer van het toneel. Het roept veeleer de vraag op of, naarmate de hard switch dichterbij lijkt, de resterende voorraden Alcanite niet zullen worden ingepikt door de rijken en machtigen - maar daar is dan weer niet veel van te zien. Het boek eindigt ook erg open, waardoor het meer leest als het eerste deel van een serie dan als een afgerond geheel. Het liet mij daardoor onbevredigd achter – maar daarin was ik relatief kritisch ten opzichte van mijn mede-lezers uit de leesgroep. Want eerlijk is eerlijk, de futuristische architectuur doet Pomery dan wel weer heel goed!
1
Reageer op deze recensie