Lezersrecensie
Vlees en bloed
Vlees en Bloed, de nieuwste roman van Vincent Kortmann, is een ongemakkelijk portret van een jonge man, genaamd Victor Nordmann, die na de breuk met zijn vriendin noodgedwongen wordt een kamer te bewonen bij zijn vader in huis.
Zijn vader die na de dood van zijn vrouw zijn leven heeft gewijd aan het maken van figaro, droge worsten, in de bijkeuken van het huis, is niet geheel gecharmeerd van de terugkeer van zijn zoon. In deze roman komen de ongemakken van het huidige bestaan, zoals bijvoorbeeld de krapte op de woningmarkt, in combinatie met de ingewikkelde band met zijn vader na zoiets ingrijpends als het overlijden van Vincents moeder aan bod.
De kracht van dit boek ligt in Kortmanns vermogen om de lezer mee te sleuren in de belevingswereld van zijn hoofdpersonages. De auteur schuwt niet om de minder flatterende kanten van menselijk gedrag te laten zien, alles gecombineerd met een laagje humor wat geregeld een flauw lachje op je gezicht tovert. Hier en daar spat de ongemakkelijkheid van de bladzijdes, maar laten we eerlijk zijn: wie wil er nou een perfect hoofdpersonage als je een emotioneel wrak kunt hebben om je eigen leven tegen af te zetten?
De thematiek van het boek, met onderwerpen als schuld, schaamte en vervreemding, wordt versterkt door Kortmanns beeldende, en absurde schrijfstijl. Zo laat Kortmann de hoofdstukken van dit boek baden in een badje van zwarte humor en wrange ironie die het geheel, hoe paradoxaal ook, een zekere luchtigheid geven. Als je hardop lacht om de tragische gebeurtenissen in het verhaal, moet je jezelf misschien afvragen of er iets mis is met je gevoel voor humor; maar dat is misschien precies wat Kortmann wil. Dit evenwicht maakt het boek toegankelijker, zonder dat het afbreuk doet aan de diepgang van het verhaal. Of je nou glimlacht om de ironie of toch hier en daar een klein traantje laat; bladzijden schuiven ongemerkt in grote getale onder je langs en voor je het weet nadert het einde van het boek.
De lichtzinnige benadering die Vincent hanteert ten opzichte van heftige gebeurtenissen maakt dit boek een opvallende luchtige, humoristische en memorabele leeservaring. Het bizarre einde laat je achter met een verlangen naar een volgende Kortmann. Kom maar door!
Zijn vader die na de dood van zijn vrouw zijn leven heeft gewijd aan het maken van figaro, droge worsten, in de bijkeuken van het huis, is niet geheel gecharmeerd van de terugkeer van zijn zoon. In deze roman komen de ongemakken van het huidige bestaan, zoals bijvoorbeeld de krapte op de woningmarkt, in combinatie met de ingewikkelde band met zijn vader na zoiets ingrijpends als het overlijden van Vincents moeder aan bod.
De kracht van dit boek ligt in Kortmanns vermogen om de lezer mee te sleuren in de belevingswereld van zijn hoofdpersonages. De auteur schuwt niet om de minder flatterende kanten van menselijk gedrag te laten zien, alles gecombineerd met een laagje humor wat geregeld een flauw lachje op je gezicht tovert. Hier en daar spat de ongemakkelijkheid van de bladzijdes, maar laten we eerlijk zijn: wie wil er nou een perfect hoofdpersonage als je een emotioneel wrak kunt hebben om je eigen leven tegen af te zetten?
De thematiek van het boek, met onderwerpen als schuld, schaamte en vervreemding, wordt versterkt door Kortmanns beeldende, en absurde schrijfstijl. Zo laat Kortmann de hoofdstukken van dit boek baden in een badje van zwarte humor en wrange ironie die het geheel, hoe paradoxaal ook, een zekere luchtigheid geven. Als je hardop lacht om de tragische gebeurtenissen in het verhaal, moet je jezelf misschien afvragen of er iets mis is met je gevoel voor humor; maar dat is misschien precies wat Kortmann wil. Dit evenwicht maakt het boek toegankelijker, zonder dat het afbreuk doet aan de diepgang van het verhaal. Of je nou glimlacht om de ironie of toch hier en daar een klein traantje laat; bladzijden schuiven ongemerkt in grote getale onder je langs en voor je het weet nadert het einde van het boek.
De lichtzinnige benadering die Vincent hanteert ten opzichte van heftige gebeurtenissen maakt dit boek een opvallende luchtige, humoristische en memorabele leeservaring. Het bizarre einde laat je achter met een verlangen naar een volgende Kortmann. Kom maar door!
1
Reageer op deze recensie