Een hak gezet

Het is 1945. Je bent arts, intellectueel, schilder. Je bent mede-oprichter van een antifascistische beweging in Parijs en je ventileert je politieke mening in half clandestiene bladen.
Je wordt door Mussolini’s fascistische regime verbannen naar Aliano, een dorpje in de hak van Italië.

En dan gebeurt het magische. Carlo Levi maakt dagboekaantekeningen over het leven in het onherbergzame gebied. Over de mensen, de dieren, het landschap.

In 1943-1944, als de verbanning voorbij is en Levi onderdrukt, werkt hij zijn aantekeningen uit tot Christus is niet verder gekomen dan Eboli. Het levert een fascinerende inkijk op in het leven op het platteland.
Je verwacht en neerbuigende houding, maar Levi stelt zijn hart open voor deze gemeenschap. In de acht maanden dat hij hier verblijft raakt hij ten diepste betrokken bij deze mensen. Hij schildert dagelijks, geeft medische hulp en advies. En ontwikkelt een nieuw besef dat de verhouding tussen macht in het noorden en machteloosheid van dit gebied, doorbroken kan worden door samenwerking. Als de gehele bevolking in opstand zou komen. Maar dat doen ze niet. Maar gezien zijn ze wel.
De deelnemers van mijn leesclub liet ik gisteravond bij de bespreking ieder een favourite passage voorlezen. Dat leverde adembenemende momenten op.
Prachtig geschreven boek. Terecht door Italianen gezien als een van de belangrijkste boeken van de eeuw.