Op weg naar de dunste nacht…

Wat een prachtige roman heeft Marceline de Waard ons weer geschonken. Een volgende stap in haar schrijverscarrière zoals op de achterflap wordt vermeld. En dat is het zeker, na een mooie eerste roman “Thuisreis”, vele verhalen en een novelle, is duidelijk dat Marceline geen eendagsvlieg is, maar een blijver die haar schrijverspassie serieus neemt. Gegroeid in haar persoonlijke stijl, durft zij deze keer dieper te gaan, meer onderliggende lagen aan te boren in een subliem verhaal waarin het landschap, de mythen, de personages en gebeurtenissen in verschillende lijnen elkaar raken, kruisen en verwarren. Stap voor stap weet Marceline deze kluwen te ontrafelen in deze spannende, ontroerende en meeslepende roman waarin we ons maar al te graag laten meenemen op weg naar de dunste nacht: Het moment waarop de nevels verdwijnen en de grens vervaagt tussen wat we kunnen zien en wat we niet kunnen zien. Twee werelden die samen komen en eindelijk de verlossing en klaarheid brengen waarnaar wordt verlangd.
Rode draad zijn de dagboekfragmenten waarin we kennisnemen van een hartstochtelijke liefde (mooi vormgegeven in het boek). Fay besluit om voor haar moeder te zorgen nadat deze is gevallen. Is ze aan het dementeren zoals haar broer denkt? Of is het de liefde van haar moeder voor de nevels uit het Drentse veen met de daarbij horende mysterieuze verhalen waar haar moeder altijd over vertelde toen ze kind was? De zorgen om moeder en het mysterieus verlangen naar de dunste nacht worden er de oorzaak van dat de andere personages in het boek ongemerkt en als vanzelf hun eigen weg naar verlossing en klaarheid gaan. Knap hoe Marceline deze personages vorm geeft en geloofwaardig hun ontwikkeling laat doormaken. Ook al volgen we de dochter (de ik-figuur) daarin het meeste op de huid, haar broer Olaf met zijn lieve vriend Rodney, haar partner Frank, Martje de oude huishoudster waar iedereen van houdt, Jeroen de jeugdvriend van Fay, niemand ontkomt eraan om voor zichzelf vast te stellen wie ze eigenlijk zijn of willen zijn als de nevels zijn opgelost. En dat nog los van een vreselijke gebeurtenis die in het verleden plaatsvond en waar ik hier natuurlijk niets over ga zeggen. Marceline is erin een geslaagd om een roman te componeren waarin de hoofdpersonen en alle andere personages levensecht worden neergezet in een boeiend en aangrijpend verhaal met een interessante gelaagdheid. Ik kijk uit naar de volgende stap in haar schrijverscarrière!