Een prachtige zomer: die ene zomer!

Het is inmiddels een niet meer weg te denken traditie dat Marceline de Waard een zomerwedstrijd korte verhalen organiseert op haar eigen website en zo andere schrijvers een podium geeft. Gelukkig is uitgever Ambilicious iedere keer bereid gevonden dit podium nog groter te maken door middel van een uitgave, dit keer met een e-book. “Die ene zomer” is het resultaat. Een echte wedstrijd is het gelukkig niet, er is geen winnaar. Alleen het feit dat een verhaal wordt geplaatst is het hoogst haalbare in deze wedstrijd en dat is wel zo sympathiek. In totaal hebben 14 verhalen de selectie door Marceline doorstaan en dat levert een zeer gevarieerd palet op aan korte verhalen. Centraal staat de herinnering aan die ene zomer die tussen al die andere zomers, op het netvlies gegrift is. Een keur aan auteurs zijn erop los gegaan. Aan het slot is er nog een toegift in de vorm twee bonusverhalen: één geschreven door Margareth Hillebrandt en één van de hand van Marceline de Waard zelf. Wekelijks heb ik afgelopen zomer elk gepubliceerd verhaal met plezier gelezen en na het verschijnen van het e-book alle verhalen nog een keer gelezen en ik ontdekte dat het plezier is gebleven. Een heerlijk boek, waarin de schrijvers je meenemen in de diverse belevingen van “die ene zomer”. Tedere momenten, heftige gebeurtenissen, grappige situaties, sinistere sferen, romantische belevingen, van alles komt langs en dat maakt het lezen tot een afwisselende ervaring. Ondanks dat elk verhaal het lezen waard is (het is geen echte wedstrijd), maken een paar verhalen meer indruk op mij dan sommige andere verhalen. Natuurlijk is dat mijn persoonlijke mening. Het eerste verhaal van Bruno Lowagie “Terug naar Elverdinge” is een haast feitelijke weergave van een familie geschiedenis waarin met een eenvoudige stijl verleden en heden met elkaar worden verbonden. Door de beknopte stijl is er veel ruimte voor eigen gedachten en fantasie. Nel Goudriaan kan natuurlijk niet ontbreken, ze blijft mijn koningin van het korte verhaal. In “De Verlossing” neemt ze je op subtiele wijze stap voor mee in de duistere krochten van een zieke geest. En wel zodanig dat er nog steeds ruimte blijft om de persoon in kwestie als mens te blijven zien. Heel knap gedaan. Karin Hazendonk schrijft met losse hand in “Verloren Vriend” het verhaal over een ogenschijnlijk heerlijke en zorgeloze vakantie. Alles zo herkenbaar totdat…. En dan die laatste zin die je maar niet loslaat. Daar hou ik wel van. Fijn om ook weer een echte Frans van der Eem te lezen. “Koud bloed”. Hij weet als geen ander een duistere spanning op te bouwen met beelden die voorspellen dat het in dit verhaal niet meer goed komt. De gevolgen van je niet willen, kunnen houden aan een heldere afspraak kunnen desastreus zijn. Ik heb ervan genoten. Het indrukwekkende zomerverhaal “Zonnebrand” door Lisette van Eerten, laat je na afloop in stilte achter. Een fijne, ontluikende liefde tussen twee jonge mensen krijgt een onvoorstelbaar einde… “Een parallelle werkelijkheid” is een meesterlijk verhaal van Margareth Hillebrandt. Met een vlotte pen en veel inleving geeft zij inhoud en kleur aan de gevolgen van retrograde amnesie. Ze heeft er duidelijk plezier in om je mee te nemen in dit, ondanks de ernst van de aandoening, bijzondere verhaal met een vrolijke wending. Tot slot is er Marceline de Waard zelf die haar pen opneemt met “Een nieuw begin”. Natuurlijk met het voor haar kenmerkende thema waarin vrouwen zelf het heft in handen nemen en keuzes maken. Sterke vrouwen zijn haar handelsmerk geworden en deze keer is het een jonge vrouw uit de vorige eeuw in de tijd dat vrouwen nog helemaal geen stem hadden over hun eigen toekomst. Het leest als een eenvoudig verhaal en tegelijk wordt die hele wereld van toen in een paar schetsen neergezet waardoor je het grootse van de keuze die de hoofdpersoon maakt, beseft.
Kortom een “Die ene zomer” is een prachtige zomer geworden!