Lezersrecensie
Bijzonder en beklemmend debuut
In het roman debuut van Marieke Lucas Rijneveld, de avond is ongemak, is niet alleen de avond ongemakkelijk. Alles, het hele leven, is ongemak.
Na de verlies van haar oudere broer Matthies trekt Jas haar jas niet meer uit. Het is slechts een van de manieren om zichzelf te beschermen. Wanhopig probeert ze vast te houden, binnen te houden, wat niet binnen te houden valt. Met haar zusje Hanna bedenkt ze een plan om gered te worden en naar ‘de overkant’ te gaan. Samen met haar broer Obbe probeert ze de dood te ontmoeten om deze te kunnen begrijpen, om de dood van Matthies te kunnen begrijpen. Over de doden wordt niet gesproken, dus hoe anders dan met haar fantasie moet ze er een touw aan vast proberen te knopen?
Het verhaal speelt zich af op het platteland in een gereformeerd gezin. Vanuit het perspectief van Jas beleven we het leven na de dood van Matthies. Alle gezinsleden gaan anders om met het verlies, maar de rode draad is de geleidelijke aftakeling van kwaad tot erger tot desastreus.
Centrale thema’s zijn religie, rouw, seksualiteit en ouderschap. Jas is wijs en tegelijkertijd naïef voor haar leeftijd en de verwaarlozing, de rouw en het misbruik maken haar tot een bijzonder personage om deelgenoot van te zijn.
Het meest sprekende aan de roman is het prachtige beeldende taalgebruik. Tegelijkertijd is het beeldende wat Jas wijs maakt voor haar leeftijd, té wijs voor een naïef jong meisje. Hoewel dit niet lijkt te rijmen blijft het verhaal geloofwaardig tot de laatste (schokkende) zin, ongeacht hoe absurd, gewelddadig of ontspoord de acties van de kinderen worden.
Het beklemmende van het boek heeft als resultaat dat je er als lezer langzaam aan doorheen gaat, om te voorkomen dat je overspoelt word met het rauwe, harde leven van Jas. Het is prachtig geschreven maar op geen enkele manier makkelijk. Het is een boek waarvan je ontzettend opgelucht bent dat je het uit hebt, maar waar je nog lang over nadenkt en daarna er toch maar terug wilt, simpelweg om alle lagen beter te zien, Jas beter te begrijpen. Daarom krijgt het van mij vier sterren.
Na de verlies van haar oudere broer Matthies trekt Jas haar jas niet meer uit. Het is slechts een van de manieren om zichzelf te beschermen. Wanhopig probeert ze vast te houden, binnen te houden, wat niet binnen te houden valt. Met haar zusje Hanna bedenkt ze een plan om gered te worden en naar ‘de overkant’ te gaan. Samen met haar broer Obbe probeert ze de dood te ontmoeten om deze te kunnen begrijpen, om de dood van Matthies te kunnen begrijpen. Over de doden wordt niet gesproken, dus hoe anders dan met haar fantasie moet ze er een touw aan vast proberen te knopen?
Het verhaal speelt zich af op het platteland in een gereformeerd gezin. Vanuit het perspectief van Jas beleven we het leven na de dood van Matthies. Alle gezinsleden gaan anders om met het verlies, maar de rode draad is de geleidelijke aftakeling van kwaad tot erger tot desastreus.
Centrale thema’s zijn religie, rouw, seksualiteit en ouderschap. Jas is wijs en tegelijkertijd naïef voor haar leeftijd en de verwaarlozing, de rouw en het misbruik maken haar tot een bijzonder personage om deelgenoot van te zijn.
Het meest sprekende aan de roman is het prachtige beeldende taalgebruik. Tegelijkertijd is het beeldende wat Jas wijs maakt voor haar leeftijd, té wijs voor een naïef jong meisje. Hoewel dit niet lijkt te rijmen blijft het verhaal geloofwaardig tot de laatste (schokkende) zin, ongeacht hoe absurd, gewelddadig of ontspoord de acties van de kinderen worden.
Het beklemmende van het boek heeft als resultaat dat je er als lezer langzaam aan doorheen gaat, om te voorkomen dat je overspoelt word met het rauwe, harde leven van Jas. Het is prachtig geschreven maar op geen enkele manier makkelijk. Het is een boek waarvan je ontzettend opgelucht bent dat je het uit hebt, maar waar je nog lang over nadenkt en daarna er toch maar terug wilt, simpelweg om alle lagen beter te zien, Jas beter te begrijpen. Daarom krijgt het van mij vier sterren.
1
Reageer op deze recensie