Uniek en ontroerend verhaal

Op 7 november 2024 verschijnt via Ambo Anthos uitgevers het boek van Amanda Peters:
De Bessenplukkers. Het origineel heet The Berry Pickers.
Ik ben één van de gelukkigen die het boek een van voren mag lezen.

Amanda Peters is een Canadese schrijfster uit Nova Scotia. Haar komaf is gemixt Europees en M’kmaq. M’kmaq is een Indianenstam in het oosten van Amerika en strekt zich uit naar Canada. En dat geeft direct aanleiding tot een prachtig ontroerend verhaal.

Het verhaal speelt af onder andere in de staat Maine en het begint in de jaren 60 van de vorige eeuw. De hoofdstukken vertellen de verhalen van Joe en Norma.

Joe helpt mee met zijn vader, broers en zussen op het land als bessenplukker. Zijn zusje is nog klein en doet mee op haar eigen manier. Als ze op een dag plotseling verdwijnt voelt Joe zich verantwoordelijk. Hij is de laatste die haar heeft gezien. Ze zoeken het hele land af, maar ze is spoorloos.
De vermissing van zijn kleine zusje en zijn schuldgevoel heeft grote invloed op zijn verdere leven.
Het gezin vervolgt na de vermissing van Ruthie hun gewoontes en trekt van de ene plek naar de andere plek om te werken. En iedere keer als ze terugkomen als bessenplukkers in Maine aan Route 9 gaat Joe zoeken naar zijn vermiste zusje Ruthie.
Het gemis is te groot en Joe heeft problemen. Hij kan niet goed omgaan met alcohol en wordt daarvan erg agressief. Hij dwaalt rond en probeert overal en nergens geld te verdienen.

Norma woont bij haar strenge vader en moeder. Ze mag niet veel. Buitenspelen mag als uitzondering en alleen in het zicht van haar moeder. Het is altijd donker in huis, de gordijnen zijn dicht.
Norma heeft regelmatig last van dromen die zo echt lijken dat ze haar moeder ernaar vraagt. Dromen zo werkelijk dat ze een vrouw ziet en geuren herkent. Maar haar moeder heeft geen antwoorden en krijgt hoofdpijn van dit soort vragen. Norma let voortaan wel op wat ze wel of niet zegt tegen haar moeder. Norma kan wel goed opschieten met haar tante June. Maar ook June heeft geen antwoorden voor Norma.
Naarmate Norma ouder wordt en zelf dingen ontdekt vallen puzzelstukjes op hun plek.

‘De deur gaat verder open en Mae komt binnen. Haar ogen staan vrolijk. Het is lang geleden dat ik iemand vrolijk zag kijken.
Wat zie je er gelukkig uit Mae.
Ik ben ook gelukkig.
Ik probeer wat meer rechtop te gaan zitten. Ik wil er helemaal voor haar zijn, ik wil haar laten zien dat wat haar gelukkig maakt, mij ook gelukkig maakt.
Joe, we hebben bezoek. En ik denk dat we heel wat hebben bij te praten. ‘


Een prachtig en ontroerend verhaal over een gezin van de M’kmaq bevolking. Hoe het gezin zich staande houdt tijdens de onderdrukking van inheemse bevolkingen. Dit gedeelte had wat mij betreft nog verder uitgewerkt mogen worden.
En wat je leest is hoe de personages omgaan met tegenslag en verdriet. Ieder op zijn eigen manier laat zien hoe gebeurtenissen uit het verleden invloed hebben op hun gedrag en de keuzes die ze maken.

Zo nu en dan een traan en zo nu en dan verbijsterd. Je sluit Joe en Norma in je armen. Ze zijn niet perfect, het zijn mensen zoals ieder ander. Je leest over het rouwe leven van Joe. En je leest over het leven van Norma wat gevormd is door angst en schuld.
Je weet als lezer al vrijwel direct hoe het zit met de personages Joe en Norma. Maar de grote vraag is komen de tijdlijnen op tijd bij elkaar.

Dit boek is een echte aanrader voor lezers die houden van boeken zoals: Ga als een rivier, Daar waar de rivierkreeften zingen, De laatste libelle en Aan het einde van de wereld.