Recensie ‘De avonturen van Amina al-Sirafi

Amina al-Sirafi is een beruchte piraat die intussen ‘met pensioen’ ging en een rustig leven wil leiden, samen met haar dochter en moeder. Dat was het plan, totdat ze een laatste opdracht aangeboden krijgt: als ze de ontvoerde dochter van een kameraad kan vinden, zal ze heel goed betaald worden. Een laatste keer het avontuur aangaan op haar schip en een fortuin verdienen om de toekomst van haar familie veilig te stellen? Amina kan het niet weigeren. Al snel wordt duidelijk dat er meer achter de opdracht en de verdwijning van het meisje schuilgaat dan haar verteld werd.

Amai, ik geraakte echt niet in het verhaal deze keer. Dat had ik bij de Daêvabad-trilogie totaal niet. Die serie heeft mij opgeslokt en ik heb haar verslonden. Ha. Bij het verhaal van Amina lag dat dus anders. Alleen kan ik moeilijk zeggen waar dat aan lag, maar ik ga toch een poging doen.

Misschien aan het feit dat ik Amina niet zo’n aimabel personage vond? Volgens mij was het ook niet de bedoeling om haar lieflijk te maken. Ah nee, ze is immers een roekeloze, dappere, wrede piraat die koste wat kost haar doel wil bereiken.

Ook krijg je stukjes van haar geschiedenis en die van haar bemanningsleden mee, maar voor mij onvoldoende. Daardoor had ik het gevoel dat ik als buitenstaander mee moest op de zoektocht naar het meisje, in plaats van als lid van de bemanning. Slaat dat ergens op?

Mijn enthousiasme steeg toen de marids ook in dit boek hun opwachting maakten. Jaja, de marids, de sterke, legendarische zeewezens die ook in de Daêvabad-trilogie een rol spelen. Ik was blij met de hint naar de serie die ik zó graag gelezen heb.

Het boek is met momenten spannend en er zit best wat vaart in, maar al bij al moet ik besluiten dat ik niet genoeg overtuigd ben om deze hele nieuwe trilogie te willen lezen.