Lezersrecensie
Meeslepend en ontroerend
Anna Woltz is een Nederlands kinderboekenschrijfster en journalist. Haar boek 'De tunnel' kwam uit in 2022. Dit boek werd beloond met een Zilveren Griffel.
Het boek speelt zich af in het Londen van 1940. Ella en Robbie, broer en zus, staan te wachten in de rij voor de Ondergrondse. Liverpool Street Station is de plek waar Ella en Robbie, samen met hun familie, 's nachts schuilen voor de bommen die door Duitse vliegtuigen op Londen worden gegooid. Wanneer ze in de rij staan ontmoeten ze Jay. Hij is iets ouder dan Ella en verkoopt schuilplaatsen om aan geld te komen. Ella vindt Jay een leuke jongen, maar ze vertrouwt hem niet helemaal. Het is toch gemeen om schuilplaatsen bezet te houden en deze dan te verkopen? Robbie vindt het wel spannend en besluit Jay te helpen. Wanneer Ella op een dag weer op weg is naar de rij voor de Ondergrondse ontmoet ze Quinn, 15 jaar, weggelopen van huis om de wereld te gaan veranderen. Ze wil graag verpleegster worden in het ziekenhuis. Ella merkt dat Quinn hier niet vandaan komt en besluit met haar mee te lopen naar het ziekenhuis. Voor Ella is dit een hele opgave, ze loopt namelijk mank omdat ze polio heeft gehad. Quinn blijkt te jong om aan de slag te gaan als verpleegster en besluit om met Ella mee te gaan naar de Ondergrondse. Langzaam ontstaat er een band tussen deze vier heel verschillende mensen. Ella helpt Quinn haar broer (Sebastian) terug te vinden en Quinn mag hulp bieden aan mensen in het Rustcentrum waar de moeder van Ella werkt. Wanneer Robbie na het luchtalarm nog buiten is besluiten Jay en Ella om samen Robbie te gaan zoeken. Er ontstaat een mooie vriendschap die door de oorlog heel wat te verduren krijgt. Het boek heeft naast ontroerende passages ook grappige stukjes.
Het verhaal leest makkelijk weg en heeft een mooie opbouw. We krijgen stukje te zien van alle vier de hoofdpersonen. Een spannend en aangrijpend boek die je in één ruk uit wilt lezen.
"Ik weet dat Sebastian naar zijn zusje wil, maar als de halve stad je smeekt om nog een liedje, dan doe je dat. Als één simpele saxofoon en één jongen in een kamerjas ervoor kunnen zorgen dat honderden mensen hun zorgen even vergeten, dan zing je verder." (p.185)
Het boek speelt zich af in het Londen van 1940. Ella en Robbie, broer en zus, staan te wachten in de rij voor de Ondergrondse. Liverpool Street Station is de plek waar Ella en Robbie, samen met hun familie, 's nachts schuilen voor de bommen die door Duitse vliegtuigen op Londen worden gegooid. Wanneer ze in de rij staan ontmoeten ze Jay. Hij is iets ouder dan Ella en verkoopt schuilplaatsen om aan geld te komen. Ella vindt Jay een leuke jongen, maar ze vertrouwt hem niet helemaal. Het is toch gemeen om schuilplaatsen bezet te houden en deze dan te verkopen? Robbie vindt het wel spannend en besluit Jay te helpen. Wanneer Ella op een dag weer op weg is naar de rij voor de Ondergrondse ontmoet ze Quinn, 15 jaar, weggelopen van huis om de wereld te gaan veranderen. Ze wil graag verpleegster worden in het ziekenhuis. Ella merkt dat Quinn hier niet vandaan komt en besluit met haar mee te lopen naar het ziekenhuis. Voor Ella is dit een hele opgave, ze loopt namelijk mank omdat ze polio heeft gehad. Quinn blijkt te jong om aan de slag te gaan als verpleegster en besluit om met Ella mee te gaan naar de Ondergrondse. Langzaam ontstaat er een band tussen deze vier heel verschillende mensen. Ella helpt Quinn haar broer (Sebastian) terug te vinden en Quinn mag hulp bieden aan mensen in het Rustcentrum waar de moeder van Ella werkt. Wanneer Robbie na het luchtalarm nog buiten is besluiten Jay en Ella om samen Robbie te gaan zoeken. Er ontstaat een mooie vriendschap die door de oorlog heel wat te verduren krijgt. Het boek heeft naast ontroerende passages ook grappige stukjes.
Het verhaal leest makkelijk weg en heeft een mooie opbouw. We krijgen stukje te zien van alle vier de hoofdpersonen. Een spannend en aangrijpend boek die je in één ruk uit wilt lezen.
"Ik weet dat Sebastian naar zijn zusje wil, maar als de halve stad je smeekt om nog een liedje, dan doe je dat. Als één simpele saxofoon en één jongen in een kamerjas ervoor kunnen zorgen dat honderden mensen hun zorgen even vergeten, dan zing je verder." (p.185)
1
Reageer op deze recensie
