Lezersrecensie
Een mooi en intens verhaal
‘Vanmorgen is de zon weer verschenen, en de hemel was nog nooit zo onbeschaamd blauw’. Is deze zin in dit boek een subtiele verwijzing naar het boek ‘Al het blauw van de hemel’? Je zou het bijna denken!
Dat boek was afgelopen jaar een groot favoriet van ons alle vier. We waren dan ook heel erg benieuwd naar het boek ‘De dagen die komen’, het tweede boek van Mélissa da Costa dat in het Nederlands is uitgebracht!
In dit verhaal volgen we Amande, een jonge vrouw die diep in de put zit nadat haar man en dochtertje zijn overleden. Ze huurt een huis op het platteland, afgelegen in de natuur. Ver weg van alles. Het is ontroerend om te lezen hoe ze zich een weg vindt in het rouwen. Wat begint met letterlijk opgesloten zitten in het huis, alle licht buiten laten. Naar vervolgens stap voor stap het licht letterlijk en figuurlijk weer binnenlaten. Dankzij de volgeschreven kalenders met instructies van de vorige bewoonster, weet Amande veel troost te vinden in de natuur. Ook stelt ze zich steeds meer open voor de mensen die dichtbij haar staan. Gedurende het lezen zie je hoe ze weer leert te genieten van de dingen in het leven. Mede dankzij de mensen om haar heen, zoals Julie, Richard, Anne, Yann en Cassandra en Mae.
Het boek heeft ons niet zo gegrepen als ‘Al het blauw van de hemel’, maar alsnog absoluut weer een mooi en intens verhaal om te lezen. Ook de schrijfstijl is erg fijn. Korte en begrijpelijke zinnen en precies een goede lengte van de hoofdstukken.
Natuurlijk gaan wij een volgend boek van Mélissa da Costa ook weer lezen! Hopelijk hoeven we niet te lang te wachten tot er weer een boek van haar in het Nederlands verschijnt!
Dat boek was afgelopen jaar een groot favoriet van ons alle vier. We waren dan ook heel erg benieuwd naar het boek ‘De dagen die komen’, het tweede boek van Mélissa da Costa dat in het Nederlands is uitgebracht!
In dit verhaal volgen we Amande, een jonge vrouw die diep in de put zit nadat haar man en dochtertje zijn overleden. Ze huurt een huis op het platteland, afgelegen in de natuur. Ver weg van alles. Het is ontroerend om te lezen hoe ze zich een weg vindt in het rouwen. Wat begint met letterlijk opgesloten zitten in het huis, alle licht buiten laten. Naar vervolgens stap voor stap het licht letterlijk en figuurlijk weer binnenlaten. Dankzij de volgeschreven kalenders met instructies van de vorige bewoonster, weet Amande veel troost te vinden in de natuur. Ook stelt ze zich steeds meer open voor de mensen die dichtbij haar staan. Gedurende het lezen zie je hoe ze weer leert te genieten van de dingen in het leven. Mede dankzij de mensen om haar heen, zoals Julie, Richard, Anne, Yann en Cassandra en Mae.
Het boek heeft ons niet zo gegrepen als ‘Al het blauw van de hemel’, maar alsnog absoluut weer een mooi en intens verhaal om te lezen. Ook de schrijfstijl is erg fijn. Korte en begrijpelijke zinnen en precies een goede lengte van de hoofdstukken.
Natuurlijk gaan wij een volgend boek van Mélissa da Costa ook weer lezen! Hopelijk hoeven we niet te lang te wachten tot er weer een boek van haar in het Nederlands verschijnt!
2
Reageer op deze recensie