Lezersrecensie
Lieke, ik hoop oprecht dat ze je op een andere planeet kunnen redden
De kaft van dit boek is met een reden dezelfde kleur als een roze markeerstift. Het boek is een highlight in mijn boekenkast: het is raak, belangrijk en het is iets wat ik wil én moet onthouden.
Op een andere planeet kunnen ze me redden is een filosofische trip tot in de diepten van de menselijke geest, afgewisseld met dagboekfragmenten die beschrijven hoe de dood op Liekes hielen zit. Uiteindelijk staat het idee dat doodgaan met hoop nog altijd beter is dan de hopeloze berusting.
Over het lezen van dit boek heb ik twee keer zo lang gedaan dan normaal. 50% van de tijd las ik, de andere 50% dacht ik na. Zelfs een paar dagen na het uitlezen van het boek zet het me nog aan het denken en lees ik gedeelten voor. Met name de dagboekfragmenten. Deze fragmenten zijn knap geschreven: kort maar veelzeggend, zonder blad voor de mond, raak en filosofisch. Ook de gekozen gedichten geven een extra laag aan alles wat je al aan bod komt. Door dit boek word ik in ieder geval verplicht tot nadenken.
Het is heel bijzonder om via dit boek een kijkje in de gedachten van Lieke te krijgen. Het leven is wreed, maar de perspectieven die Lieke zichzelf en de lezer gunt, zijn een blijk van dat je altijd een keuze hebt: hoop houden of bij de pakken neer zitten.
Het is confronterend om je in de krochten van het leven te wanen. Vooral de bladzijden over haar arm, over de zorg, alles voor een laatste keer doen zonder dat je het wellicht weet, over de gebaande paden en zoveel meer. De mensen die dit boek hebben gelezen, weten waar ik het over heb.
Tijdens het nadenken over de dood dacht ik aan het volgende: “Dood zal ik alleen voor de levenden zijn, niet voor mezelf. Ik bedoel, ik kan niet dood zijn. Dood zijn altijd anderen.” - Harry Mulisch
Lieke, bedankt. En ik hoop oprecht dat ze je op een andere planeet kunnen redden.
Op een andere planeet kunnen ze me redden is een filosofische trip tot in de diepten van de menselijke geest, afgewisseld met dagboekfragmenten die beschrijven hoe de dood op Liekes hielen zit. Uiteindelijk staat het idee dat doodgaan met hoop nog altijd beter is dan de hopeloze berusting.
Over het lezen van dit boek heb ik twee keer zo lang gedaan dan normaal. 50% van de tijd las ik, de andere 50% dacht ik na. Zelfs een paar dagen na het uitlezen van het boek zet het me nog aan het denken en lees ik gedeelten voor. Met name de dagboekfragmenten. Deze fragmenten zijn knap geschreven: kort maar veelzeggend, zonder blad voor de mond, raak en filosofisch. Ook de gekozen gedichten geven een extra laag aan alles wat je al aan bod komt. Door dit boek word ik in ieder geval verplicht tot nadenken.
Het is heel bijzonder om via dit boek een kijkje in de gedachten van Lieke te krijgen. Het leven is wreed, maar de perspectieven die Lieke zichzelf en de lezer gunt, zijn een blijk van dat je altijd een keuze hebt: hoop houden of bij de pakken neer zitten.
Het is confronterend om je in de krochten van het leven te wanen. Vooral de bladzijden over haar arm, over de zorg, alles voor een laatste keer doen zonder dat je het wellicht weet, over de gebaande paden en zoveel meer. De mensen die dit boek hebben gelezen, weten waar ik het over heb.
Tijdens het nadenken over de dood dacht ik aan het volgende: “Dood zal ik alleen voor de levenden zijn, niet voor mezelf. Ik bedoel, ik kan niet dood zijn. Dood zijn altijd anderen.” - Harry Mulisch
Lieke, bedankt. En ik hoop oprecht dat ze je op een andere planeet kunnen redden.
2
Reageer op deze recensie