Lezersrecensie
Mooi en verdrietig tegelijkertijd…
Na alle uiteenlopende meningen en verhalen over “als hij bij me was gebleven” van Laura Nowlin, was ik nieuwsgierig. Ik moest dit lezen om te weten wat ik ervan zou vinden. Het is bij dit verhaal denk ik een gevalletje: love it or hate it. Wat het voor mij is weet ik oprecht niet. Beide denk ik? Het is een verhaal dat na het uitlezen nog wel even door je hoofd spookt. Dan heb je ook nog het deel “als ik het haar had verteld” vanuit het andere perspectief. Ga ik het aankunnen dat te lezen? Doe je jezelf dat aan (geen idee of ik dit in de positieve of negatieve vorm bedoel, haha)?
De korte hoofdstukken lezen heerlijk vlot weg. Het verhaal begint bij het einde, al weet je eigenlijk niks en kun je alleen maar gissen wat er nu precies gebeurd is. Daarna start het verhaal vanaf het begin. Je leert Autumn en Finny steeds beter kennen. Ze kennen elkaar al hun hele leven en wonen naast elkaar, zijn beste vrienden, groeien uit elkaar en hebben ieder een eigen leven in hun middelbareschooltijd. Toch zien ze elkaar veel, omdat hun moeders beste vriendinnen zijn. Het verhaal kabbelt langzaam voort, op sommige stukken iets te langzaam naar mijn smaak. Je zit als lezer ergens op te wachten, maar de auteur stelt dit geheel graag uit. Daardoor heeft het verhaal je wel in zijn greep.
De schrijfstijl van Laura Nowlin is eenvoudig, meeslepend, vrij traag, maakt nieuwsgierig, liefdevol en tragisch. Voor mij voelt dit verhaal als een soort van Romeo & Julia hervertelling. Een liefdesverhaal dat tegelijkertijd meerdere dingen is. Zoals Autumn zou zeggen: ‘Het is mooi en verdrietig tegelijkertijd’. Ben ik zelf tevreden met het einde van dit verhaal? Nee, mijn einde was duidelijk anders geweest. Toch ben ik (nadat ik het heb laten bezinken), blij dat ik het gelezen heb. Dit is een verhaal dat je zelf gelezen moet hebben om een mening te kunnen vormen, niet iedereen zal hetzelfde vinden! Dus wat doe je hier nog? Ga het lezen!
De korte hoofdstukken lezen heerlijk vlot weg. Het verhaal begint bij het einde, al weet je eigenlijk niks en kun je alleen maar gissen wat er nu precies gebeurd is. Daarna start het verhaal vanaf het begin. Je leert Autumn en Finny steeds beter kennen. Ze kennen elkaar al hun hele leven en wonen naast elkaar, zijn beste vrienden, groeien uit elkaar en hebben ieder een eigen leven in hun middelbareschooltijd. Toch zien ze elkaar veel, omdat hun moeders beste vriendinnen zijn. Het verhaal kabbelt langzaam voort, op sommige stukken iets te langzaam naar mijn smaak. Je zit als lezer ergens op te wachten, maar de auteur stelt dit geheel graag uit. Daardoor heeft het verhaal je wel in zijn greep.
De schrijfstijl van Laura Nowlin is eenvoudig, meeslepend, vrij traag, maakt nieuwsgierig, liefdevol en tragisch. Voor mij voelt dit verhaal als een soort van Romeo & Julia hervertelling. Een liefdesverhaal dat tegelijkertijd meerdere dingen is. Zoals Autumn zou zeggen: ‘Het is mooi en verdrietig tegelijkertijd’. Ben ik zelf tevreden met het einde van dit verhaal? Nee, mijn einde was duidelijk anders geweest. Toch ben ik (nadat ik het heb laten bezinken), blij dat ik het gelezen heb. Dit is een verhaal dat je zelf gelezen moet hebben om een mening te kunnen vormen, niet iedereen zal hetzelfde vinden! Dus wat doe je hier nog? Ga het lezen!
1
Reageer op deze recensie