Alweer een voltreffer voor Delporte!

'Zwijgen is bitter' is het tweede deel in de Olivia Leroy-serie maar kan absoluut als standalone gelezen worden aangezien Delporte de nodige informatie uit deel 1 moeiteloos verweeft in het nieuwe verhaal.

Een vader en zijn 5-jarig zoontje trekken richting het Kluisbos, pal op de grens met Wallonië en raken allebei zoek. De Cel Vermiste Personen wordt al snel gecontacteerd om de zoektocht in goede banen te leiden. Olivia Leroy bijt zich als een echte pitbull vast in deze vermissing; deze specifieke zaak raakt haar immers nog meer dan anders omdat het onaangename herinneringen oproept uit haar tienerjaren wanneer haar eigen vader met de noorderzon verdween. Hoe meer er tijdens het onderzoek aan het licht komt, hoe meer Olivia ervan overtuigd is dat de vermissing te maken heeft met iets uit het verleden. Maar haar collega's zijn hier niet volledig van overtuigd... lukt het Olivia de vader en zoon terug op te sporen? Slaagt ze er in om de ware reden van hun verdwijning op tafel te leggen en wordt haar hypothese over de link met het verleden waarheid?

Nadat ik eerder al dolenthousiast was na het lezen van 'Ik kan je redden' schiet Delporte ook met dit boek ongetwijfeld midden in de roos! Delporte heeft een onmisbaar talent om op een snelle manier een specifieke sinistere sfeer te laten doorspelen in haar boeken, haar taalgebruik en schrijfstijl is op zich niet nodeloos ingewikkeld of overdreven uitgebreid maar net door het gebrek aan 'poespas' zit je als lezer onmiddellijk in het verhaal. In het tweede deel van deze serie gaat dit zelfs nog vlotter dan in deel 1. Extra meerwaarde in dit verhaal voor de Belgische lezers zijn de locaties in het boek, het is altijd fijn om over plaatsen te lezen die je zelf kent, dat maakt het verhaal dat zich afspeelt in het boek nog een tikkeltje realistischer en duidt ook tevens aan dat er in ons Belgenlandje genoeg plaatsen zijn om een sterke thrillerreeks rond uit te bouwen. Delporte zet haar (hoofd)personages op een sublieme wijze neer: Olivia draagt best wel een grote bagage mee uit haar verleden en lijkt op het eerste zicht nogal onsympathiek en egoïstisch, maar als lezer kan je niet anders dan haar in je hart sluiten. Zij is enorm perfectionistisch, laat slechts een handjevol mensen toe in haar privéleven, is niet echt een teamplayer en opereert vaker als lone wolf tot grote ergernis van haar collega's en leidinggevende. Mocht je slechts oppervlakkig kijken dan zie je haar achterliggende motieven, zorgen en issues niet maar Delporte houdt de balans hier perfect in het midden waardoor Olivia moeiteloos in het hart van elke lezer sluipt. Ook deze keer wordt het privéleven van Olivia en de lopende vermissingszaak feilloos in evenwicht gehouden doorheen het hele verhaal. De meeste hoofdstukken zijn geschreven vanuit het perspectief van Olivia, maar Delporte zorgt ook voor extra variatie door een tijdslijn van vóór de vermissing toe te voegen.
Heel sterk van Delporte is ook het realisme waarmee zij het verhaal inkleedt, de Cel Vermiste Personen wordt op een zeer authentieke manier weergegeven en ook Olivia's karaktertrekken en minpunten zijn heel heel herkenbaar voor mensen die al een burn-out meemaakten. Ik ben ervan overtuigd dat Olivia's fascinerende karakter en werkwijzen ons nog heel wat leesplezier zullen opleveren in de toekomst! Ik ben top fan!