Prettige weglezer

Meryl Wilsner is feelgood auteur voor queer vrouwen. En dat is absoluut top! Want laten we eerlijk zijn: er bestaan nauwelijks romantische feelgood verhalen waarin seksuele diversiteit een prominente rol speelt. Met Heb je het al gehoord? debuteert Wilsner op authentieke wijze binnen het feelgood genre..

Het verhaal neemt de lezer mee naar Hollywood, achter de schermen van een populaire televisieserie, waar Jo Jones aan het roer staat als de beroemde scenarioschrijfster van de serie. Jo kent de klappen van de zweep maar al te goed: als Chinees-Amerikaans kindsterretje stond zij al in de schijnwerpers van Hollywood en daarmee ook van alle roddelbladen. Ze weet als geen ander een hoge muur om haar heen te trekken om zichzelf te beschermen tegen de vaak genadeloze paparazzi. Emma is de hardwerkende personal assistant van Jo en heeft diepe bewondering voor haar succesvolle baas. Het gevoel dat zij ook persoonlijke interesse in Jo zou kunnen hebben, probeert Emma wanhopig te weg te duwen. Wanneer Jo door Emma wordt vergezelt tijdens een award show, en samen nogal innig op de gevoelige plaat worden vastgelegd, zijn zij voer voor de pers. Hoewel de foto verkeerd wordt geïnterpreteerd, wil Jo kostte wat het kost geen aandacht schenken aan de zoveelste roddel over haar liefdesleven. Zeker niet nu ze zich toch al te bewijzen heeft als dé uitverkoren schrijfster voor een populaire film. Dat Emma hierdoor wordt afgeschilderd als de secretaresse die zich omhoog wipt, is voor Jo als een doorn in het oog. Ze heeft Emma hoog zitten, en niet alleen als assistente. Want ook Jo ontkent haar ware gevoelens.

Wilsner schrijft met Heb je het al gehoord? een fijn en aandoenlijk liefdesverhaal. Krachtig aan haar karakteruitwerking is dat ze een belangrijke focus legt op de liefde tussen twee vrouwen, zonder dat dat betogend overkomt. Wilsner verweeft diversiteit juist op heel natuurlijke wijze met het harde Hollywoodleven, waarin vrouwen toch al hard moet knokken voor gelijk(waardig)heid. Met een subtiele gastrol weggelegd voor de #MeToo beweging, geeft Wilsner met dit luchtige verhaal een belangrijke boodschap af: sta op voor wie je bent en wees niet bang om jezelf te zijn.

Zoals het een feelgood betaamt, verloopt de liefdesrelatie tussen Jo en Emma niet vlekkeloos. Tegengehouden door de roddelpers, maar ook door het idee van de verboden vrucht (baas doet het met ondergeschikt personeel), duurt het eeuwen voor beide dames alleen al aan zichzelf durven toe te geven waarnaar ze werkelijk verlangen. Iets wat voor het oog van de lezer van begin af aan allang duidelijk is. De toedracht naar een uiteindelijke ontknoping verloopt sudderend. Wilsner neemt ruim de tijd om Emma en Jo in afwisselend perspectief aan het woord te laten en duidelijk te maken wat er in beider hoofden en harten omgaat. De focus ligt niet zozeer op het bij elkaar beengen van de vrouwen, als meer op de ontdekkingsreis naar je ware zelf.

Hoewel een prettige schrijfstijl die makkelijk wegleest, ontbreekt het verhaal toch aan wat actie. Desalniettemin trakteert Wilsner de lezer op een aandoenlijke en bevredigende ontknoping. Al met al is deze zogeheten ‘slow burn romance’ als een snoepje om te lezen.