Anna: Technisch gezien wel, maar toch ook weer niet.

(Recensie bevat mogelijke spoilers)

Eerder een keer ben ik aan dit boek begonnen; ik kwam niet veel verder dan een paar hoofdstukken voor ik het weglegde en het uit het oog verloor, maar die eerste paar hoofdstukken grepen me aan, er werd een interessante wereld geschetst waarin een meisje met overlevingsdrang rondloopt. Ik werd gegrepen door de schrijfstijl en de spanning die het verhaal in het begin met zich mee bracht.

Echter pas geleden heb ik het volledige boek gelezen en ik zal je eerlijk bekennen, ik ben een beetje teleurgesteld.
In het eerste deel is niet veel mis, ik heb hier van genoten. Zelfs het kleine stukje achtergrondverhaal dat je als lezer krijgt over Knuffel heeft enige vorm van relevantie om een schets te geven van een hond. Persoonlijk vond ik dit een heerlijk stuk om te lezen, je krijgt een beeld van wat je van deze simpele hond kan verwachten en hoe zijn karakter gevormd is door zijn opvoeding.In het eerste deel wekt dit een vorm van angst naar deze grote hond die Anna volgt. Echter wordt het later in het verhaal dus een echte knuffel en is hier niet veel meer van over, wat ik dan mis is waarom dit omslagpunt in de hond zijn karakter plaatsvindt. Waarom nu? Waarom bij Anna? Had dat ene beetje aandacht in die auto echt zoveel impact?

Losstaand van de hond, het verhaal loopt soepel, leest snel weg door de goede schrijfstijl. En dan kom je bij deel twee.Deel twee vind ik chaotisch, en dan met name het einde van deel twee. Het doel is logisch, ze wil haar broertje terughalen maar hij zegt nee en zij geeft op. Enigszins een logische reactie maar de emoties die zich in het tweede deel afspelen komen heel afgestompt over, alsof het niemand iets uitmaakt wat er gebeurd en hoe ze zich voelen. Alsof iedereen een beetje depressief is geworden in dit tweede deel. Toch geeft Anna niet op en doet een tweede poging haar broer te gaan halen, bij het vuur vindt de echte chaos plaats. Het ene moment zoekt ze haar broertje, die de laatste keer dat ze elkaar zagen niet met Anna mee wilde en boos was dat ze had gelogen over de buitenwereld, het andere moment is Pietro opeens daar, met haar broertje Astor die juist wél bij haar wil zijn nu. Wat is er in dat korte stuk gebeurd? Ik miste wat verhaallijn.

Voor deel drie maken we een tijdssprong, Anna komt erg chagrijnig over in het begin van dit deel, wellicht express zo geschreven omdat ze voor de eerste keer ongesteld wordt, wie zal het zeggen. Er lijkt een relatie op te bloeien tussen haar en Pietro maar voor dit iets kan worden gebeurd het ongeluk, naar mijn mening een gemiste kans. Pietro voelt hierdoor als een vervangbaar karakter, de connectie tussen de twee is niet doorgezet dus maakte het niet uit dat hij op dat moment stierf. Deze gebeurtenis had meer impact gehad als ze wel een sterkere band hadden gekregen, misschien een poosje een verliefd koppel hadden kunnen zijn en er dan iets tragisch zou gebeuren.

Uiteindelijk bereiken Anna en Astor de straat, alles lijkt soepeltjes te verlopen om de oversteek te maken totdat Knuffel niet mee wilt, dat Anna besluit de hond achter te laten verbaasde mij niet. Dit omdat elk verlies dat ze heeft meegemaakt in het boek beschreven wordt alsof ze er niet extreem door geraakt is. Heeft ze ooit gehuild over het overlijden of verliezen van dierbaren? Ik zou het niet kunnen zeggen.
Dat Knuffel toch besluit te volgen was een grote verrassing, heel even dacht ik dat ze hem alsnog zouden verliezen, niet als achtergelaten hond, maar als verdronken hond. Dit is echter niet het geval en vrij snel in het verhaal komen ze aan bij de overkant.

Dat ze uiteindelijk de schoenen vinden waar Pietro zo lang naar zocht vond ik een leuk detail, een belofte die ze nakwam op het einde. Maar dat is dan ook het enige wat ik kan zeggen over de laatste pagina's.
Hier kwam de echte teleurstelling. Ja, haar doel was om met haar broertje naar de overkant te reizen, hopend op grote mensen. En ja, ze halen de overkant, maar het klinkt niet veelbelovend als het aankomt op het bestaan van grote mensen. Echter stopt daar het verhaal, hierdoor voelt het afgekapt, onafgemaakt, alsof het verhaal nog niet klaar is maar het boek wel op zijn einde is.

Het einde is dus relatief open, je weet niet zeker of ze ooit grote mensen vinden, of ze overleven of toch de rode ziekte krijgen, je weet alleen dat ze de overkant hebben gehaald en de ''speciale'' schoenen hebben gevonden. Doel behaald? Technisch gezien wel, maar toch ook weer niet.