Lezersrecensie
De herinnerde vrouwen
De vergeten vrouwen - geschreven door Kristin Hannah en vertaald door Marike Groot en Sander Brink - is geen debuut, maar wel het eerste boek dat ik van deze auteur lees. Het verhaal belicht een stukje geschiedenis van vrouwen die in Vietnam te hulp zijn geschoten met gevaar voor eigen leven en daarna zijn vergeten. Het hoofdpersonage Frankie, hoewel geen echt persoon, is een representatie gebaseerd op de verhalen van meerdere verpleegkundiges die zelf naar Vietnam zijn vertrokken.
Het is 1966 en de twintig jarige Frankie is vastbesloten, met de woorden dat vrouwen ook helden kunnen zijn en een heldenwand in haar ouderlijk huis, om haar broer te volgen als hij vertrekt naar de oorlog in Vietnam door zich aan te melden als verpleegkundige in het leger. Maar daar aangekomen is ze alles behalve voorbereid voor wat haar te wachten staat. Met de directe overweldigende aanstroom van gewonden is ze ‘van ongeveer evenveel nut als een tiara’, toch lijkt ze uit het juiste hout gesneden en leert steeds meer bij totdat ze zich ontwikkeld heeft tot een uitstekende oorlogsverpleegkundige.
De chaos in ‘Nam gaat hand in hand met het ontstaan van hechte banden en het verliezen van zovelen. De menige momenten van impact, die zijn littekens en indrukken achterlaat op alle personages in het verhaal, vormen de fundatie voor het verstompen, maar zeker niet ongevoelig worden, voor de gruwelijke scenes en verwondingen waarmee de verpleegkundigen en doktoren worden geconfronteerd tijdens deze steeds erger wordende oorlog waarin de overheid het volk voedt met leugens en steeds maar weer nieuwe troepen het oerwoud in stuurt.
Ook als lezer wordt je meegenomen in deze zwiepende helikoptervlucht, waar het einde van een lange nacht in de OK een moment voor ademruimte biedt terwijl een rustige dag een gevoel wekt zoals stilte voor een storm. Daar waar het leven heel even te mooi lijkt om te kunnen bestaan in een wereld waar het gevecht nu niet alleen meer plaatsvindt op het slagveld maar ook onder het volk, is het idee van gelukkig zijn als het bewonderen van het uitzicht met de constant aanwezige dreiging om uit de lucht geschoten te worden.
‘’ Misschien is nu gelukkig zijn, voor heel even gelukkig zijn, wel het enige wat we krijgen. Eeuwigdurend geluk lijkt ontzettend veel gevraagd in een wereld die in brand staat. ‘’
Het verhaal heeft een chronologische tijdlijn en volgt de gebeurtenissen die Frankie meemaakt en zijn geschreven in de derde persoon. Tussendoor vinden er correspondenties aan brieven plaats van en naar verschillende personages en Frankie zelf die nu en dan zorgen voor een grotere tijdsprong. Tevens bestaat het boek uit twee aangegeven delen waar ook een tijdsprong tussen plaatsvindt.
Het eerste deel wordt gekenmerkt door de tijd die Frankie meemaakt vlak voor, tijdens en nadat ze in Vietnam is geweest en eindigt op het punt waar ze alle grip lijkt te verliezen nu ze weer terug is in Amerika. Deel twee heeft de focus op Frankie die haar leven weer probeert op te bouwen terwijl de schaduwen uit haar verleden haar nog altijd lijken te achtervolgen.
Met het komen en gaan van golven vol emoties - waaronder frustratie, verdriet, woede, onmacht, angst, verbazing en hoop - wordt naast de impact ook de nasleep van verwoesting, die niet alleen fysiek maar ook mentaal plaatsvindt, beschreven in de verschillende personages en groepen die verwikkeld zijn geraakt met deze strijd die heeft plaatsgevonden in Vietnam en onder de bevolking in Amerika met referenties naar media en beschrijvingen van gebeurtenissen uit deze tijd; een samenkomst van fictie en non-fictie.
Al met al is dit boek een meeslepend en emotionele ervaring als lezer, waar je meegenomen wordt met het verdriet en de hoop die dit verhaal voorstuwen. Het verloop van gebeurtenissen is realistisch en gerechtvaardigd, een verhaal dat de aandacht en tijd verdiend om gelezen te worden.
‘’ … en als dat goed zit, hoeven we geen afscheid te nemen. Dus zeg ik: ‘Tot later.’ ‘’
Het is 1966 en de twintig jarige Frankie is vastbesloten, met de woorden dat vrouwen ook helden kunnen zijn en een heldenwand in haar ouderlijk huis, om haar broer te volgen als hij vertrekt naar de oorlog in Vietnam door zich aan te melden als verpleegkundige in het leger. Maar daar aangekomen is ze alles behalve voorbereid voor wat haar te wachten staat. Met de directe overweldigende aanstroom van gewonden is ze ‘van ongeveer evenveel nut als een tiara’, toch lijkt ze uit het juiste hout gesneden en leert steeds meer bij totdat ze zich ontwikkeld heeft tot een uitstekende oorlogsverpleegkundige.
De chaos in ‘Nam gaat hand in hand met het ontstaan van hechte banden en het verliezen van zovelen. De menige momenten van impact, die zijn littekens en indrukken achterlaat op alle personages in het verhaal, vormen de fundatie voor het verstompen, maar zeker niet ongevoelig worden, voor de gruwelijke scenes en verwondingen waarmee de verpleegkundigen en doktoren worden geconfronteerd tijdens deze steeds erger wordende oorlog waarin de overheid het volk voedt met leugens en steeds maar weer nieuwe troepen het oerwoud in stuurt.
Ook als lezer wordt je meegenomen in deze zwiepende helikoptervlucht, waar het einde van een lange nacht in de OK een moment voor ademruimte biedt terwijl een rustige dag een gevoel wekt zoals stilte voor een storm. Daar waar het leven heel even te mooi lijkt om te kunnen bestaan in een wereld waar het gevecht nu niet alleen meer plaatsvindt op het slagveld maar ook onder het volk, is het idee van gelukkig zijn als het bewonderen van het uitzicht met de constant aanwezige dreiging om uit de lucht geschoten te worden.
‘’ Misschien is nu gelukkig zijn, voor heel even gelukkig zijn, wel het enige wat we krijgen. Eeuwigdurend geluk lijkt ontzettend veel gevraagd in een wereld die in brand staat. ‘’
Het verhaal heeft een chronologische tijdlijn en volgt de gebeurtenissen die Frankie meemaakt en zijn geschreven in de derde persoon. Tussendoor vinden er correspondenties aan brieven plaats van en naar verschillende personages en Frankie zelf die nu en dan zorgen voor een grotere tijdsprong. Tevens bestaat het boek uit twee aangegeven delen waar ook een tijdsprong tussen plaatsvindt.
Het eerste deel wordt gekenmerkt door de tijd die Frankie meemaakt vlak voor, tijdens en nadat ze in Vietnam is geweest en eindigt op het punt waar ze alle grip lijkt te verliezen nu ze weer terug is in Amerika. Deel twee heeft de focus op Frankie die haar leven weer probeert op te bouwen terwijl de schaduwen uit haar verleden haar nog altijd lijken te achtervolgen.
Met het komen en gaan van golven vol emoties - waaronder frustratie, verdriet, woede, onmacht, angst, verbazing en hoop - wordt naast de impact ook de nasleep van verwoesting, die niet alleen fysiek maar ook mentaal plaatsvindt, beschreven in de verschillende personages en groepen die verwikkeld zijn geraakt met deze strijd die heeft plaatsgevonden in Vietnam en onder de bevolking in Amerika met referenties naar media en beschrijvingen van gebeurtenissen uit deze tijd; een samenkomst van fictie en non-fictie.
Al met al is dit boek een meeslepend en emotionele ervaring als lezer, waar je meegenomen wordt met het verdriet en de hoop die dit verhaal voorstuwen. Het verloop van gebeurtenissen is realistisch en gerechtvaardigd, een verhaal dat de aandacht en tijd verdiend om gelezen te worden.
‘’ … en als dat goed zit, hoeven we geen afscheid te nemen. Dus zeg ik: ‘Tot later.’ ‘’
1
Reageer op deze recensie