Lezersrecensie
Op de thee bij de olifanten
‘In mijn einde is mijn begin, of zou je het anders moeten zeggen? “In mijn begin was mijn tragisch einde?”
- Hercule Poirot in 'Een olifant vergeet niet gauw'
Dit boek is onderdeel van de Poirot serie; een reeks verhalen waar detective Hercule Poirot een rol in speelt.
Het werk verscheen oorspronkelijk in 1972 onder de titel 'Elephants Can Remember'.
In 'Een olifant vergeet niet gauw' wordt Ariadne Oliver, een schrijfster en tevens goede vriendin van Poirot, tijdens een literaire lunch door een mevrouw aangesproken over haar peetkind Celia en de tragedie waarbij haar ouders om het leven kwamen. De brutale vraag luidt: schoot de moeder eerst de vader dood en toen zichzelf, of de vader eerst de moeder?
Mevrouw Oliver gaat uiteindelijk samen met Poirot op zoek naar olifanten; mensen die meer onthouden hebben over wat zich in deze tijd heeft afgespeeld. Het verhaal verloopt traag, er vinden veel gesprekken plaats tussen verschillende karakters, er worden veel verschillende speculaties, roddels en vermoedde waarheden gedeeld maar er lijkt weinig vaart in te komen. Het voelt als een herhaling van bij elkaar op de koffie gaan zonder dat het zijn vruchten lijkt af te werpen, in een poging om meer duidelijkheid te scheppen in wat er nou daadwerkelijk gebeurd kan zijn, blijft dit uit. Zelfs interesse punten, waarvan de indruk wordt gewekt dat de details ervan een rol zullen spelen in de uiteindelijke ontknoping, worden pas relatief laat onderzocht.
De karakters waarmee zowel mevrouw Oliver als Poirot in contact komen, de zogenoemde olifanten, voelen aan als onbelangrijk door hun meestal eenmalige voorkomen. Er zit weinig diepgang in de onderlinge relaties en de lezer ervaart weinig van ieders persoonlijkheid ondanks de vele hoofdstukken die opgebouwd zijn vanuit een dialoog. De spreekwijze is soms langdradig en daardoor moeilijk te volgen, maar wel een natuurlijke indruk geeft (in plaats van een gepolijst, geschreven gesprek). Echter bevat de dialoog een vaak herhaalde ''ik bedoel'', wat kan gaan aanvoelen als een stopwoord, losstaand van het karakter dat aan het woord is.
Vanaf hoofdstuk 18, genaamd 'Intermezzo', voelt de schrijfstijl meer filmisch aan door de manier van beschrijven, je komt dichter bij de ontknoping en met zijn actie om te gaan reizen creëert Poirot - die nu eindelijk ook echt uit zijn stoel komt bij zoals Ariadne zou benoemen - een stap dichter naar de karakters toe en het verhaal dat ze juist al de hele tijd aan het onderzoeken zijn. Het schept een gevoel van een persoonlijkere en doordachtere blik op de zaak, waar Poirot zijn detective-vaardigheden tot uiting komen.
De ontknoping is voorspelbaar, al dan niet met een lichte twist. Echter laat dit bijna het hele boek nutteloos aanvoelen als blijkt dat de echte waarheid al die tijd verborgen is gehouden; het ontrafelen van de zaak dient als sleutel om deze te kunnen horen. De slotscène erna voelt aan als een opsomming om ieder karakter met een gerust hart achter te laten op de laatste pagina en alle losse zaken af te ronden waarnaar ieder weer wijzer terugkeert waarvandaan zij gekomen zijn.
In totaal een kort, maar traag lopend boek, die zijn kracht put uit de lezers liefde voor karakters zoals Hercule Poirot en Ariadne Oliver.
- Hercule Poirot in 'Een olifant vergeet niet gauw'
Dit boek is onderdeel van de Poirot serie; een reeks verhalen waar detective Hercule Poirot een rol in speelt.
Het werk verscheen oorspronkelijk in 1972 onder de titel 'Elephants Can Remember'.
In 'Een olifant vergeet niet gauw' wordt Ariadne Oliver, een schrijfster en tevens goede vriendin van Poirot, tijdens een literaire lunch door een mevrouw aangesproken over haar peetkind Celia en de tragedie waarbij haar ouders om het leven kwamen. De brutale vraag luidt: schoot de moeder eerst de vader dood en toen zichzelf, of de vader eerst de moeder?
Mevrouw Oliver gaat uiteindelijk samen met Poirot op zoek naar olifanten; mensen die meer onthouden hebben over wat zich in deze tijd heeft afgespeeld. Het verhaal verloopt traag, er vinden veel gesprekken plaats tussen verschillende karakters, er worden veel verschillende speculaties, roddels en vermoedde waarheden gedeeld maar er lijkt weinig vaart in te komen. Het voelt als een herhaling van bij elkaar op de koffie gaan zonder dat het zijn vruchten lijkt af te werpen, in een poging om meer duidelijkheid te scheppen in wat er nou daadwerkelijk gebeurd kan zijn, blijft dit uit. Zelfs interesse punten, waarvan de indruk wordt gewekt dat de details ervan een rol zullen spelen in de uiteindelijke ontknoping, worden pas relatief laat onderzocht.
De karakters waarmee zowel mevrouw Oliver als Poirot in contact komen, de zogenoemde olifanten, voelen aan als onbelangrijk door hun meestal eenmalige voorkomen. Er zit weinig diepgang in de onderlinge relaties en de lezer ervaart weinig van ieders persoonlijkheid ondanks de vele hoofdstukken die opgebouwd zijn vanuit een dialoog. De spreekwijze is soms langdradig en daardoor moeilijk te volgen, maar wel een natuurlijke indruk geeft (in plaats van een gepolijst, geschreven gesprek). Echter bevat de dialoog een vaak herhaalde ''ik bedoel'', wat kan gaan aanvoelen als een stopwoord, losstaand van het karakter dat aan het woord is.
Vanaf hoofdstuk 18, genaamd 'Intermezzo', voelt de schrijfstijl meer filmisch aan door de manier van beschrijven, je komt dichter bij de ontknoping en met zijn actie om te gaan reizen creëert Poirot - die nu eindelijk ook echt uit zijn stoel komt bij zoals Ariadne zou benoemen - een stap dichter naar de karakters toe en het verhaal dat ze juist al de hele tijd aan het onderzoeken zijn. Het schept een gevoel van een persoonlijkere en doordachtere blik op de zaak, waar Poirot zijn detective-vaardigheden tot uiting komen.
De ontknoping is voorspelbaar, al dan niet met een lichte twist. Echter laat dit bijna het hele boek nutteloos aanvoelen als blijkt dat de echte waarheid al die tijd verborgen is gehouden; het ontrafelen van de zaak dient als sleutel om deze te kunnen horen. De slotscène erna voelt aan als een opsomming om ieder karakter met een gerust hart achter te laten op de laatste pagina en alle losse zaken af te ronden waarnaar ieder weer wijzer terugkeert waarvandaan zij gekomen zijn.
In totaal een kort, maar traag lopend boek, die zijn kracht put uit de lezers liefde voor karakters zoals Hercule Poirot en Ariadne Oliver.
6
1
Reageer op deze recensie