Sprookje met Nanny McPhee gevoel

Als je eerder ´Ik geef je de zon´ las, liggen de verwachtingen hoog. Naar opnieuw prachtige zinnen en metaforen. Naar opnieuw een verhaal dat je niet onberoerd laat. Ondanks zijn vele pagina´s verveelde het alvast geen moment. Een verhaal over de gebrokenheid van kinderen als ouders op een traumatische wijze van elkaar scheiden of niet in staat zijn voor hun kind te zorgen. Over hoe elk kind op een ander manier een copingmechanisme vindt. Het onzichtbare kind. Het perfecte kind. Het rebellerende kind. Maar ook over ´nivea´ (´niet invullen voor een ander´) want niet praten kan zoveel verbergen wat is of niet is. Een modern verhaal ook over queer zijn door de tijden heen en hoe mensen ernaar keken/kijken.
Een boek dat voelde als een sprookje maar me - een beetje jammer - vergezelde van een Nanny McPhee gevoel (even opzoeken als je de film niet kent).