Lezersrecensie
Rollende tranen van plezier en verdriet
De eeuwige neezegger is het tweede deel in de Lessen in liefde reeks. Alle delen zijn volledig losstaand te lezen en zoomen elke keer in op één van de vier vrienden. Dit keer is dat Iris.
En wat voor een verhaal heeft Iris te vertellen, wow, ik werd er stil van en voelde haar pijn en frustratie maar vond het knap en lovenswaardig hoe ze vocht tegen het omgaan met de doofheid waar ze mee geconfronteerd wordt sinds ze ziek werd twee jaar geleden. En met wat voor humor dat gebeurde, zalig! Want ik heb tranen in de ogen gehad. Tranen van medeleven en tranen van het lachen. Want de stijl van de auteur is zo fijn : zacht als het zacht moet zijn, droevig als het droevig moet zijn, maar steeds is daar dan die kwinkslag die je luidop doet lachen. Een wervelende, aangename schrijfstijl. Ik zag de opspringende krullen van Iris zo voor me. En Boris dan. Slik. Zucht. Zwijmel. Zo´n zorgzame en attente man (behalve in zijn mails, hartelijk om gelachen). Beide hebben hun mental issues (Iris de doofheid en Boris een writers block). Samen werken ze er aan met ernst, maar ook met humor en durf. En tja, dan komt daar natuurlijk ook weer wat spice van, hoe kan het ook anders in een feelgood van deze auteur. Wil iemand dan ook dat prentenboek over Benjamin uitgeven met een plekje voor Max, de labradoodle?
En wat voor een verhaal heeft Iris te vertellen, wow, ik werd er stil van en voelde haar pijn en frustratie maar vond het knap en lovenswaardig hoe ze vocht tegen het omgaan met de doofheid waar ze mee geconfronteerd wordt sinds ze ziek werd twee jaar geleden. En met wat voor humor dat gebeurde, zalig! Want ik heb tranen in de ogen gehad. Tranen van medeleven en tranen van het lachen. Want de stijl van de auteur is zo fijn : zacht als het zacht moet zijn, droevig als het droevig moet zijn, maar steeds is daar dan die kwinkslag die je luidop doet lachen. Een wervelende, aangename schrijfstijl. Ik zag de opspringende krullen van Iris zo voor me. En Boris dan. Slik. Zucht. Zwijmel. Zo´n zorgzame en attente man (behalve in zijn mails, hartelijk om gelachen). Beide hebben hun mental issues (Iris de doofheid en Boris een writers block). Samen werken ze er aan met ernst, maar ook met humor en durf. En tja, dan komt daar natuurlijk ook weer wat spice van, hoe kan het ook anders in een feelgood van deze auteur. Wil iemand dan ook dat prentenboek over Benjamin uitgeven met een plekje voor Max, de labradoodle?
2
Reageer op deze recensie