Grappige christelijke roman vol sappige zinnen

Een auteur met een pen die exact weet wanneer er ernst van hem verwacht wordt en wanneer humor. Die je achter laat met de twijfel van wat waar is of wat enkel bedoeld is om de radertjes in je hoofd aan het werk te zetten. Enerzijds is er de oudere broeder Martinus die ´een grens´ overschreed, maar waar ligt de grens? Iedereen ziet het anders en hij is rotsvast van overtuigd is dat alles goed komt en zwijgt dus. Anderzijds is er de grappige, klungelige, ondeugende stagair waar je onmiddellijk sympathie voor voelt want zijn hart zit op de goede plaats en zijn hoofd nog vol waar het echt om draait ipv regeltjes en wetten. Alleen de ervaring ontbreekt nog en dat maakt hem uiterst - en soms pijnlijk - grappig in omgang. En als laatste is er een sneer naar de hoge ivoren, bureaucratische toren waar elke instelling vroeg of laat tegenaan loopt. Gelukkig zijn er dan steeds die jongeren vol durf en idealen om tegen die toren aan te duwen. De plottwist was voor het einde bewaard. Goed dat die er kwam, maar liet me ook achter met een gevoel zoals alleen een goed boek dat kan. Nog dagen erna dacht ik na over dit boek en de impact van het einde. Mooi boek vol sappige zinnen (zo worden de capriolen van de stagair op een moment beschreven als ´de dagelijkse jus op de aardappelen´) en christelijke gedachtes.