Hartverscheurend mooi

Dit boek maakte me stil. Hartverscheurend. Rakend. Schrijnend. Hoeveel kan een mens of gezin dragen voor de barstjes scheuren worden? En wat is er nog te redden als alles breekt?
Dit boek raakte me diep. Voelt zo fragiel. Hoe een echtpaar anders met hun immense verdriet omgaat en - elkaar niet begrijpend - naast elkaar gaat leven en door niet te praten het verdriet net nog zoveel dieper maakt. Het onbegrip, de façade, het binnenvretten van de ene. Het vluchten, de schaamte, de onmacht van de andere. Het belang van praten en voelen als je het meest dierbaarste verliest (en nog eens verliest) werd me in deze Vlaamse roman nog maar eens zo duidelijk. Praat. Luister. Zit. Praat nog meer. Luister nog meer. Zit bij elkaar.
Een prachtige Vlaamse roman die me soms een beetje extra deed vertragen door de Vlaams-Brabantse dialectzinnen omdat het me dieper in de context van het gezin uit 1952 en later 1972 trok. Voor wie het dialect niet begrijpt is achteraan in het boekje een lijstje van woorden toegevoegd zodat er geen enkel minpuntje aan deze roman te vinden was. Prachtig verhaal! Klaar voor verfilming?