Meeslepend einde van een strijd om verlossing

Hoop probeert zichzelf bij elkaar te rapen na de gebeurtenissen op Ochtendlicht. Ze heeft haar groep vrienden achtergelaten om uit te zoeken of ze een leven kan leiden waarbij ze nooit nog een zwaard moet hanteren. Ondertussen krijgt Rood de opdracht van Merivale, het hoofd van de keizerlijke spionagedienst, om van Hoop en Brigga Lin medestanders te maken in de strijd tegen de gevaarlijke biospinners.

Bloed en Storm is het derde en laatste deel van Het Keizerrijk der Stormen. Auteur Jon Skovron brengt alle personages die de vorige avonturen overleefd hebben opnieuw samen voor een strijd die zowel de redding als de ondergang van het keizerrijk zou kunnen betekenen. Ze hebben heel wat meegemaakt en de onderlinge verhoudingen zijn niet meer wat ze ooit geweest zijn. Rood is gegroeid in zijn rol aan het hof, hij is nu veel meer dan een brutale, vlot gebekte dief en Hoop is erg hard op zoek naar haar eigen waarheid. Het is dan ook onduidelijk of ze niet te veel uit elkaar zijn gegroeid. Skovron speelt soms iets te graag met dit gegeven en op het einde van het boek gaat hij daardoor wat de mist in door een grotendeels overbodige epiloog toe te voegen.

Voor de lezer daar aankomt beleeft die echter een bijzonder interessante reis, want Skovron heeft niet alleen aandacht voor de twee protagonisten. Hij creëerde immers een erg bonte verzameling karakters rond hen die voor vuurwerk zorgen. De machtsverhoudingen in Steenpiek beginnen te kantelen en alles komt in een stroomversnelling terecht die zelfs Merivale Hempist niet helemaal kon voorzien. De biospinners gaan op een duivelse manier te werk die heel wat slachtoffers maakt.

Wie de eerste twee delen las is wel wat avontuur gewoon: onverschrokken krijgers, een wrede bendeoorlog, piraten, een legertje uit de dood verrezen kinderen, een verstoten transgender, huurmoorden, verminkte magiërs en politieke spelletjes. Uiteraard mag het sluitstuk wat betreft spanning niet onderdoen. Skovron geeft de lezer dan ook wat hij verlangt. Bloed en Storm zit tot de nok toe vol actie en geeft geen enkel personage echt de tijd om een adempauze te nemen. Tussendoor moeten er bovendien enkele relationele brokken worden gelijmd. Hoop heeft Brigga Lin en Evi immers zonder veel uitleg achtergelaten, Alas bevindt zich op een onbekende bestemming en Wesp lijkt andere prioriteiten te hebben nu ze de Zwarte Roos van Paradijskring is. Het tempo ligt hoog nu er potentieel een einde komt aan de macht van het keizerrijk.

Het taaltje dat de personages van het Keizerrijk der Stormen hanteren blijft speciaal. Er wordt nogal wat afgevloekt en niet perse in de meest herkenbare termen. Woorden als smieren en zonvol worden bovendien volop gebruikt door de smiezen van Hoop en Rood. Gelukkig went dat snel en is de betekenis vrij transparant. Daarbij heeft de lezer vast ook deel één en twee gelezen, voor hij aan dit boek begint en is hij het gewend. Het is immers niet het soort boek dat lekker leest zonder de achtergrond te kennen. De impact van de eerdere gebeurtenissen aan het hof en op de eilanden rond Steenpiek is aanwezig doorheen het hele verhaal. Zonder de verhoudingen tussen de personages te kennen, valt er geen touw aan vast te knopen.

Bloed en Storm is een boeiende afsluiter die zelfs nog wat mogelijkheden openlaat voor nieuwe verhaallijnen binnen dezelfde wereld. Hoop maakt doorheen de hele serie indruk als sterk vrouwelijk personage en Rood zorgt zowel voor humor als de nodige intriges. De rit langs de verschillende eilanden en steden is goed doordacht en het keizerrijk weet te blijven fascineren.