Lezersrecensie
Vrouwen met een roeping
Danielle Steel heeft met reddende engelen een boek geschreven vol dappere jonge vrouwen die moedig, lief, goed zijn in hun werk en zoveel meer. Een verhaal om u tegen te zeggen!
In reddende engelen gaat de lezer terug naar 1941. In dat jaar veranderd het leven volledig voor de jonge Audrey Parker. Haar broer komt om tijdens de aanvallen op Pearl Harbor. Ze is net afgestudeerd als verpleegster en heeft een gave om er voor mensen te zijn en voor hen te zorgen. Zowel Zij als haar vriendin Lizzie ontdekken dat het land bijna in oorlog is en ze worden bang maar ook moedig omdat beide dames hun steentje willen bijdragen. Ze nemen dienst vrijwillig in het leger. Ze gaan een nieuwe uitdaging aan en worden vluchtverpleegsters.
Ze riskeren net als velen hun leven tijdens gevaarlijke missies en vliegen iedere dg naar vijandelijk gebied om er gewonde soldaten te halen en over te brengen naar het ziekenhuis. Dit is sneller en heeft een beter resultaat of een ambulance rit. Zij gaan samen met andere verpleegsters een avontuur aan die ongelofelijk is.
Stuk voor stuk hebben de dames een pad die ze bewandelen die tonnen moed vergt! Velen gaan verlies hebben en gaan door. Ze willen kost wat het kost nuttig zijn voor anderen. Hun roeping is mensen helpen. En ze zijn er verdomd goed in.
Danielle steel heeft een verhaal geschreven die mij een lach, een traan en koude rillingen bezorgde. Het is machtig dat een auteur dit bij een lezer kan verwezenlijken.
In het begin komen we veel over Audrey en Lizzie en hun wereld te weten en leven we met hen mee. Geleidelijk aan komen er nieuwe personages naar voren in het verhaal. En wordt alles één geheel. Het boek is zo gemaakt dat ieder personage aan bod komt in het boek. Het is fijn om de diverse perspectieven te lezen en met elk van hen mee te leven in wat ze doen en voelen.
De rode draad voor mij is dat de reddende engelen de vluchtverpleegsters zijn die alles doen om mensen te helpen. Ze zijn niet bang om obstakels te hebben want dit is hun roeping en ze gaan ervoor.
Het verhaal leest zeer vlot omdat alles zo duidelijk geschreven is en je direct meegaat als lezer in het verhaal. Het bevat liefde, vriendschap, verlies, oorlog, doorzetten, discriminatie, en zoveel meer.
Na het lezen van dit verhaal, blijft het verhaal gegrift in mij. Het enige is wel dat ik Audrey, Lizzie, Pru, Alex, Emma en Louise niet kan loslaten. Het mag nog niet gedaan zijn. Ik hoop dat er ooit een vervolg komt.
In reddende engelen gaat de lezer terug naar 1941. In dat jaar veranderd het leven volledig voor de jonge Audrey Parker. Haar broer komt om tijdens de aanvallen op Pearl Harbor. Ze is net afgestudeerd als verpleegster en heeft een gave om er voor mensen te zijn en voor hen te zorgen. Zowel Zij als haar vriendin Lizzie ontdekken dat het land bijna in oorlog is en ze worden bang maar ook moedig omdat beide dames hun steentje willen bijdragen. Ze nemen dienst vrijwillig in het leger. Ze gaan een nieuwe uitdaging aan en worden vluchtverpleegsters.
Ze riskeren net als velen hun leven tijdens gevaarlijke missies en vliegen iedere dg naar vijandelijk gebied om er gewonde soldaten te halen en over te brengen naar het ziekenhuis. Dit is sneller en heeft een beter resultaat of een ambulance rit. Zij gaan samen met andere verpleegsters een avontuur aan die ongelofelijk is.
Stuk voor stuk hebben de dames een pad die ze bewandelen die tonnen moed vergt! Velen gaan verlies hebben en gaan door. Ze willen kost wat het kost nuttig zijn voor anderen. Hun roeping is mensen helpen. En ze zijn er verdomd goed in.
Danielle steel heeft een verhaal geschreven die mij een lach, een traan en koude rillingen bezorgde. Het is machtig dat een auteur dit bij een lezer kan verwezenlijken.
In het begin komen we veel over Audrey en Lizzie en hun wereld te weten en leven we met hen mee. Geleidelijk aan komen er nieuwe personages naar voren in het verhaal. En wordt alles één geheel. Het boek is zo gemaakt dat ieder personage aan bod komt in het boek. Het is fijn om de diverse perspectieven te lezen en met elk van hen mee te leven in wat ze doen en voelen.
De rode draad voor mij is dat de reddende engelen de vluchtverpleegsters zijn die alles doen om mensen te helpen. Ze zijn niet bang om obstakels te hebben want dit is hun roeping en ze gaan ervoor.
Het verhaal leest zeer vlot omdat alles zo duidelijk geschreven is en je direct meegaat als lezer in het verhaal. Het bevat liefde, vriendschap, verlies, oorlog, doorzetten, discriminatie, en zoveel meer.
Na het lezen van dit verhaal, blijft het verhaal gegrift in mij. Het enige is wel dat ik Audrey, Lizzie, Pru, Alex, Emma en Louise niet kan loslaten. Het mag nog niet gedaan zijn. Ik hoop dat er ooit een vervolg komt.
1
Reageer op deze recensie