Intens en verdrietig.

In het kort:
Zeer originele vorm en opzet.
Prachtig taalgebruik met mooie metaforen, beschrijvingen en vol met levenswijsheden. Beeldend en gedetailleerd verhaal over Parijs. Je krijgt zin om er meteen naar toe te gaan.
Indringend geschreven.
Ik heb het met ingehouden adem gelezen.

Vorm:
Het verhaal wordt verteld door Marie, aan Flo.
Marie zegt in het begin van een boek dat voor een goed verhaal drie personen nodig zijn, anders stort de boel in. De derde persoon is Philip.

Samenvatting:
Marie groeit op op een flat in een doodnormaal gezin. Als jong meisje gaat Marie studeren aan de kunstacademie in A. Ze kiest voor fotografie. Ze krijgt les van Flo, die tien jaar ouder is. Het is een vrije wereld, waar iedereen gezien wil worden en zichzelf aan het ontdekken is. Al vanaf het begin heeft Flo speciale aandacht voor Marie. Marie vindt die aandacht fijn en wanneer die aandacht toeneemt, gaat ze helemaal mee in de vragen en eisen die Flo aan haar stelt. Dit gaat heel ver.

Philip is een bevoorrecht kind, dat opgroeit in Parijs, als vierde in het gezin. Hij is anders dan de andere kinderen. Nerveus wordt hij genoemd en zijn speciale manier van doen wordt weggemoffeld in het milieu waarin anders-zijn niet past. Hij voelt onder andere dingen aan en kan situaties voorspellen. Hij heeft daardoor last van angsten.
Hij trouwt met Laurence en na de geboorte van hun eerste kind, Nicolas, verdwijnen al zijn angsten. Een bevrijding voor hem. Zijn moeder regelt een au-pair voor het jonge gezin. Als Marie vroegtijdig stopt met de fotografie-opleiding, gaat zij als au-pair werken en komt terecht in het gezin van Philippe.

Florence wordt beroemd met haar foto’s en wordt op haar 60 ste gevraagd voor een tentoonstelling in Parijs. Het is het weekend van de aanslagen in het voetbalstadion, de terrassen en de Bataclan.

De verhalen van Marie, Philippe en Flo komen via een zinderende ontknoping bij elkaar.