Ik zag een film in zachte kleuren

Ik heb Morgenster, nu een week geleden, uitgelezen. Het boek is mij heel goed bevallen toen ik het las, maar ik laat een boek graag even liggen om te zien wat er na een week nog van overblijft. Deze roman over het bouwen van een huis (Morgenster) tegen de inspirerende achtergrond van de Belle Epoque, blijft lang doorzinderen. Daaraan liggen wellicht veel verschillende elementen ten grondslag, maar een daarvan is voor mij zeker dat de held in het verhaal, niet is wie je verwacht. Het boek gaat voor mij uiteindelijk over de zoektocht naar pure schoonheid en pure liefde. Dirk Van Boxem bouwt deze thema’s heel geduldig uit, maar verrast ook op tijd en stond door verhaallijnen te laten kantelende. In zijn taal streeft hij merkbaar eenvoud na, maar dit doet niets af aan de diepgang van verraderlijk droog geformuleerde pareltjes. Dit is mijn favoriete stuk: 'Het eten kwam snel. Greta verzonk dan in een primitieve staat van zijn, waarin ze zich bewust was van het malen van haar kaken, van het speeksel dat het voedsel bevochtigde, van haar tong en haar tanden, van het slikken, en van een nieuwe hap. De omgeving vervaagde en ze was op een plek waar niets er nog toe deed.'
Het historisch kader was heel interessant, veelal in grove penseelstreken getekend nochtans. Dirk Van Boxem weet waarover hij spreekt, maar laat de lezer enorm veel ruimte voor eigen beeldvorming. Ik zag een film, in zachte kleuren, een trage film, waarin ieder shot ertoe doet. Misschien is dit wel iets voor een filmscenario op termijn. Heel erg bedankt aan de schrijver voor deze mooie ervaring. Op naar de volgende!