Niets is wat het lijkt

Na haar debuutroman ”Het leven noemen” lezen we ”Wees niet bang” van Aisha Dutrieux in een fantastische leesclub, waarin we aan de auteur vragen kunnen stellen. Zo komen we te weten dat het nieuwe boek eigenlijk haar schrijversdebuut was. 

Het motto van haar verhalen is: veroordeel de dader niet te snel, want achter die dader zit misschien zelfs een slachtoffer verborgen. Niets is wat het lijkt. 

Zo ook in deze roman, waar we in een lift stappen, waarvan we de knoppen niet zelf kunnen bedienen. De eerste keer dat de deuren open gaan, zijn we getuige van een zelfmoord. We stoppen bij eenzelfde thema zoals zwangerschap zowel op de verdieping waar je euforische momenten beleeft als op de etage van de diepste twijfels. De lift stopt zowel bij het onderwerp pedofilie als op het dakterras met een schitterend uitzicht op het meer en de bergen rond Calceranica. 

De hoofdpersonen zijn drie vrouwen: Chiara, Maria en Laura. De relaties tussen (groot)moeder, dochter/moeder en (klein)dochter zijn getroebleerd. Het boek is netjes onderverdeeld in hoofdstukken met telkens een naam van één van de drie erboven. De schrijfstijl is net zoals in het eerste boek rustig met eenvoudige zinnen. 

Wat voor mij in het boek ontbreekt, is een psychologisch fundament waarop bepaalde uitspraken of wendingen gebaseerd zijn. Er is onverwerkte rouw, er zijn onderdrukte gevoelens en dan plots een reuzensprong. Nog in het eerste derde van het boek zegt de verteller over Maria "Na een lang en omslachtig verhaal, sprak ze de woorden." Wel, ik had graag naar dat verhaal geluisterd, maar het werd enkel samengevat in een bekentenis van welgeteld drie woorden.
Er is ook het nevenpersonage Felicia dat volhardt in haar zwijgen. Waarom geen uitbarsting waarin ze er alles uitgooit? Nu blijf ik als lezer met zoveel vragen achter. Dit onderwerp op het internet opzoeken? Pas op met Dr. Google!

Het op 1, 2, 3 vinden van een verdwenen oma, het happy end en het onderwerp dat zo’n 25 jaar in de doofpot bleef, deden me even de wenkbrauwen fronsen, maar over het niet uitdiepen van bepaalde personages ben ik echt wel gestruikeld. Ik ben er zeker van dat ik ooit nog eens een boek van Aisha Dutrieux zal lezen, waarin dit wel het geval is, want het ligt binnen haar mogelijkheden en waarschijnlijk ook binnen haar interesses.