Lezersrecensie
twee keer gelezen
Het derde boek van Mariken Heitman heeft weer de natuur als centraal thema. De hoofdpersoon Kiek staat dicht bij de schrijver, wat het nog indringender maakt. Kiek beheert een biologische tuinderij, waar ze allerlei groenten kweekt. Wekelijks stelt ze 152 pakketten samen voor haar klanten. Ze wordt bij het werk geholpen door een stuk of tien vrijwilligers. Kiek heeft te kampen met lichamelijke klachten. Op een dag krijgt ze van de neuroloog het vonnis: ze heeft multiple sclerose. Dat verklaart ook haar moeheid, en toch vraagt ze zich af of het geen aanstellerij is.
Kieks leven staat op zijn kop, maar ze vindt het erg moeilijk om hierover te praten. Het werk op de tuin gaat ook gewoon maar door. In poëtische taal wordt beschreven hoe alles met elkaar samenhangt: de aarde, de planten en de diertjes. Er komen veel mooie woorden voorbij die ik nog niet ken. Sommige stukken vind ik lastig om te lezen. En wie is die ik-persoon die steeds aan het woord komt? Ik ben er nog niet achter, weet alleen dat het gebonden is aan de tuin.
Hier en daar staan kleine betogen over biologisch tuinieren tegenover de meer gebruikte methodes. Landbouw met pesticiden put de grond uit en alle beestjes in de aarde gaan dood. Op korte termijn levert het een grotere opbrengst op, maar op langere termijn kan je er niks meer mee. Een stagiaire van Kiek merkt op:
Zogenaamd produceren we hier duur voedsel voor een handvol welgestelde mensen. (…) Terwijl de prijs van het gangbare voedsel op ontelbaar veel manieren kunstmatig laag wordt gehouden met subsidies, prijsafspraken en lobbys. De torenhoge milieukosten die dat met zich meebrengt, worden bovendien gemaskeerd of genegeerd.
In de tuin van Kiek wemelt het wel van leven, maar het is geen paradijs. Het is een wankel evenwicht, dat maar een beetje verstoord hoeft te worden, of een diersoort neemt de overhand en vreet alles kaal. Ook dat is de natuur, al hebben planten voor zover Kiek weet nooit last van auto-immuunziektes. Ze worstelt met de diagnose en de onzekerheid die MS met zich meebrengt. Ze had zich nooit gerealiseerd dat je als zelfstandige geen uitkering krijgt bij ziekte, of in elk geval nooit gedacht dat zoiets haar zou kunnen overkomen.
Na een paar maanden vertelt ze eindelijk aan de vrijwilligers waarom ze zo moeilijk loopt. En dat ze beseft dat ze niet langer de verantwoordelijkheid voor de tuin kan dragen. Ze belooft om een opvolger te zoeken. Makkelijker is om het stuk land te verkopen aan de buurman, die melkvee houdt. Hoe zal het stuk grond er dan uit komen te zien? En is dat erg?
Ik heb De mierenkaravaan gelezen, maar heb het nog niet uit. Het is een rijke tekst, waarin nog veel op te merken valt. Daarom ben ik het meteen nog eens gaan lezen en dan is het totaal niet ingewikkeld meer; het is puur genieten, al weet ik nog steeds niet wie die alwetende verteller is. Mariken Heitman bouwt aan een fascinerend oeuvre. Ik hoop dat haar ziekte haar niet zal verhinderen om hier nog lang verder aan te schrijven.
Deze tekst verscheen eerder op https://lalageleest.nl/2024/10/20/de-mierenkaravaan-mariken-heitman/
Kieks leven staat op zijn kop, maar ze vindt het erg moeilijk om hierover te praten. Het werk op de tuin gaat ook gewoon maar door. In poëtische taal wordt beschreven hoe alles met elkaar samenhangt: de aarde, de planten en de diertjes. Er komen veel mooie woorden voorbij die ik nog niet ken. Sommige stukken vind ik lastig om te lezen. En wie is die ik-persoon die steeds aan het woord komt? Ik ben er nog niet achter, weet alleen dat het gebonden is aan de tuin.
Hier en daar staan kleine betogen over biologisch tuinieren tegenover de meer gebruikte methodes. Landbouw met pesticiden put de grond uit en alle beestjes in de aarde gaan dood. Op korte termijn levert het een grotere opbrengst op, maar op langere termijn kan je er niks meer mee. Een stagiaire van Kiek merkt op:
Zogenaamd produceren we hier duur voedsel voor een handvol welgestelde mensen. (…) Terwijl de prijs van het gangbare voedsel op ontelbaar veel manieren kunstmatig laag wordt gehouden met subsidies, prijsafspraken en lobbys. De torenhoge milieukosten die dat met zich meebrengt, worden bovendien gemaskeerd of genegeerd.
In de tuin van Kiek wemelt het wel van leven, maar het is geen paradijs. Het is een wankel evenwicht, dat maar een beetje verstoord hoeft te worden, of een diersoort neemt de overhand en vreet alles kaal. Ook dat is de natuur, al hebben planten voor zover Kiek weet nooit last van auto-immuunziektes. Ze worstelt met de diagnose en de onzekerheid die MS met zich meebrengt. Ze had zich nooit gerealiseerd dat je als zelfstandige geen uitkering krijgt bij ziekte, of in elk geval nooit gedacht dat zoiets haar zou kunnen overkomen.
Na een paar maanden vertelt ze eindelijk aan de vrijwilligers waarom ze zo moeilijk loopt. En dat ze beseft dat ze niet langer de verantwoordelijkheid voor de tuin kan dragen. Ze belooft om een opvolger te zoeken. Makkelijker is om het stuk land te verkopen aan de buurman, die melkvee houdt. Hoe zal het stuk grond er dan uit komen te zien? En is dat erg?
Ik heb De mierenkaravaan gelezen, maar heb het nog niet uit. Het is een rijke tekst, waarin nog veel op te merken valt. Daarom ben ik het meteen nog eens gaan lezen en dan is het totaal niet ingewikkeld meer; het is puur genieten, al weet ik nog steeds niet wie die alwetende verteller is. Mariken Heitman bouwt aan een fascinerend oeuvre. Ik hoop dat haar ziekte haar niet zal verhinderen om hier nog lang verder aan te schrijven.
Deze tekst verscheen eerder op https://lalageleest.nl/2024/10/20/de-mierenkaravaan-mariken-heitman/
1
Reageer op deze recensie