Lezersrecensie
ontzettend goed geschreven én vertaald
Nog niet eerder werd een boek uit het Lets naar het Nederlands vertaald. Brenda Lelie heeft zich verdiept in de Letse taal en cultuur en Moedermelk is haar eerste vertaling. Voor mijn leesreis om de wereld wilde ik het graag lezen, al verwachtte ik dat het moeilijk zou zijn: Charles zei immers dat hij het moeilijk te volgen vond en bij uitgeverij Koppernik denk ik aan literaire werken die de volle aandacht vragen van de lezer.
In het begin is het inderdaad even wennen, want het perspectief wisselt telkens tussen dat van de moeder, geboren in 1944, en de dochter, geboren in 1969. En dan gaat het ook nog over de grootmoeder. Maar wat is dit prachtig geschreven en vertaald! Vanwege de locatie (een land van de Sovjet-Unie) en af en toe natuurbeschrijvingen doet het me denken aan het werk van Konstantin Paustovski. De moeder uit dit verhaal is vrouwenarts, maar ze worstelt met haar eigen moederschap. Ze wil haar baby geen moedermelk geven, bang om iets door te geven dat ze haar kind niet gunt. Ze verdwijnt een paar dagen en de oma zorgt dat het meisje overleeft.
Als arts wordt de moeder zeer gewaardeerd. Haar wachtkamer zit altijd vol met vrouwen die zwanger willen worden of juist een zwangerschap willen laten afbreken, wat illegaal is in Letland rond 1980. ’s Avonds komt ze afgepeigerd thuis bij haar dochter, die probeert voor haar te zorgen in plaats van andersom. De moeder leeft op cafeïne, appels en sigaretten. De dochter is slim en doet het goed op school. Af en toe vertellen haar moeder en grootouders over het vrije leven dat ze vroeger hadden en waar ze naar terugverlangen, waarbij ze de dochter op het hart drukken om hier nooit met iemand over te praten. Op school moet ze vooral teksten uit het hoofd leren.
Op de middelbare school is er een leraar die in extra lessen voorleest uit poëzie die streng verboden is. Hij neemt zijn leerlingen zelfs mee op excursie naar Leningrad. Als de directrice daarvan hoort, worden de leerlingen allemaal verhoord en de leraar verdwijnt.
Nora Ikstena geeft een beeld van Letland in de jaren tachtig en eerder, door deze mensen te portretteren. Ze gebruikt hier en daar typisch Letse uitspraken, die door de vertaler in eindnoten worden toegelicht. Bekende gebeurtenissen komen langs, zoals de kernramp van Tsjernobyl en het protest met een lange ketting van mensen door de drie Baltische staten. Sommige mensen houden hoop, anderen lukt dat niet. Het is een treurig boek en het is ontzettend goed geschreven. Het is echt de moeite waard om je aandacht aan dit verhaal te besteden. Brenda Lelie is inmiddels bezig met het vertalen van een ander Lets boek, iets om naar uit te kijken!
Deze tekst verscheen eerder op https://lalageleest.nl/2024/11/14/moedermelk-nora-ikstena/
In het begin is het inderdaad even wennen, want het perspectief wisselt telkens tussen dat van de moeder, geboren in 1944, en de dochter, geboren in 1969. En dan gaat het ook nog over de grootmoeder. Maar wat is dit prachtig geschreven en vertaald! Vanwege de locatie (een land van de Sovjet-Unie) en af en toe natuurbeschrijvingen doet het me denken aan het werk van Konstantin Paustovski. De moeder uit dit verhaal is vrouwenarts, maar ze worstelt met haar eigen moederschap. Ze wil haar baby geen moedermelk geven, bang om iets door te geven dat ze haar kind niet gunt. Ze verdwijnt een paar dagen en de oma zorgt dat het meisje overleeft.
Als arts wordt de moeder zeer gewaardeerd. Haar wachtkamer zit altijd vol met vrouwen die zwanger willen worden of juist een zwangerschap willen laten afbreken, wat illegaal is in Letland rond 1980. ’s Avonds komt ze afgepeigerd thuis bij haar dochter, die probeert voor haar te zorgen in plaats van andersom. De moeder leeft op cafeïne, appels en sigaretten. De dochter is slim en doet het goed op school. Af en toe vertellen haar moeder en grootouders over het vrije leven dat ze vroeger hadden en waar ze naar terugverlangen, waarbij ze de dochter op het hart drukken om hier nooit met iemand over te praten. Op school moet ze vooral teksten uit het hoofd leren.
Op de middelbare school is er een leraar die in extra lessen voorleest uit poëzie die streng verboden is. Hij neemt zijn leerlingen zelfs mee op excursie naar Leningrad. Als de directrice daarvan hoort, worden de leerlingen allemaal verhoord en de leraar verdwijnt.
Nora Ikstena geeft een beeld van Letland in de jaren tachtig en eerder, door deze mensen te portretteren. Ze gebruikt hier en daar typisch Letse uitspraken, die door de vertaler in eindnoten worden toegelicht. Bekende gebeurtenissen komen langs, zoals de kernramp van Tsjernobyl en het protest met een lange ketting van mensen door de drie Baltische staten. Sommige mensen houden hoop, anderen lukt dat niet. Het is een treurig boek en het is ontzettend goed geschreven. Het is echt de moeite waard om je aandacht aan dit verhaal te besteden. Brenda Lelie is inmiddels bezig met het vertalen van een ander Lets boek, iets om naar uit te kijken!
Deze tekst verscheen eerder op https://lalageleest.nl/2024/11/14/moedermelk-nora-ikstena/
2
Reageer op deze recensie