Fantasy met Noorse mythologie en pikant randje

Mythologieën staan niet bekend om hun preutsheid en daar maakt Amy H. met haar The Forgotten God – eerste deel van de serie The Norse Gods – dankbaar gebruik van. Want hé, het gaat er af en toe heet aan toe in dit verhaal! Dus als je van smut houdt (of op z’n minst ertegen kan) en (net als ik) dol bent op verhalen die zijn gebaseerd op de Noorse mythologie, dan is dit misschien wel het boek voor jou.

The Forgotten God in het kort
Goden hebben 2 eenvoudige regels:

Bemoei je niet met de levens van stervelingen, tenzij je hulp in een gebed gevraagd is.
Je hebt alleen contact met de mensen die bij jouw pantheon horen.
Niet zo ingewikkeld en de verbitterde god Birger vindt het dan ook geen enkel probleem om zich hier aan te houden. Tot een zieneres besluit dat hij en de ongelovige Teresa elkaar nodig hebben. Samen kunnen ze elkaar bevrijden uit de negatieve spiraal waarin ze allebei vastzitten en hun levens weer op de rit krijgen.

Deze ongevraagde band leidt uiteraard tot de nodige irritatie, maar ontwikkelt zich langzaam tot een wederzijds respect en misschien wel… liefde?

Maar de regels zijn er niet voor niets en Teresa en Birger raken steeds meer verwikkeld in de sluimerende strijd tussen de godenrijken Asgard en Vanaheim…

Viking-goden en LHBTIQ+
Natuurlijk is het geen verrassing dat de botte Birger en de gekwetste Teresa uiteindelijk voor elkaar vallen. Amy H. is zeker niet de eerste auteur die deze trope uitspeelt. Stoort dat? Ik vond van niet. Het is namelijk erg leuk om te lezen hoe elementen uit de Noorse mythologie door het verhaal verweven zijn. Dit maakt het net weer even wat anders dan veel andere (standaard) boeken met een ‘enemies to lovers’ plot.

Sowieso is The Forgotten God verre van standaard te noemen. Met bijpersonages die onder de LHBTIQ+-paraplu vallen is het een divers verhaal geworden. Superfijn, want in veel boeken ligt de nadruk nog altijd op hetero- en cis-personages. Auteurs die hiervan afwijken, draag ik dan ook bij voorbaat al een warm hart toe.

Een puntje van kritiek
Zoals dat gaat bij de meeste boeken, is toch ook The Forgotten God niet helemaal perfect. Ja, ondanks de coole Noorse mythologische aspecten en de aandacht voor de LHBTIQ+ gemeenschap.

Ik vond het verhaal namelijk hier en daar een beetje te langdradig worden. Op een gegeven moment was ik wel klaar met dat aantrekken-en-afstoten-spelletje tussen Birger en Teresa. Práát nou eens met elkaar, dacht ik tijdens het lezen. Maar goed, met alleen maar rozengeur en maneschijn schrijf je natuurlijk ook geen verhaal en er zijn vast ook lezers die juist smullen van dit soort dynamiek.

Een eerste deel dat om meer vraagt
The Forgotten God is zeker geen boek dat ik iedereen zou aanraden, daarvoor zijn sommige scenes te (seksueel) expliciet. Maar wat ik vooral mee wil geven als je dit boek gaat lezen, is dat je je er wel van bewust moet zijn dat dit het eerste deel in een serie is. Ik had dat even niet in de gaten en was ineens bij het einde van het boek aangekomen. En dat terwijl het net zo spannend was. Argh!

(Deze recensie staat ook op www.hetmagischeverhaal.nl)