Meeslepende Maud

Ik heb genoten van Tosca, de debuutroman van Maud Vanhauwaert. Ik geef toe, als fan van haar poëzie en creatieve manieren om poëzie bij iedereen te verspreiden, ben ik compléét bevooroordeeld, maar toch! :-) Ook in deze roman staan overigens prachtige gedichten (sommige oudere ook) die de hoofstukken mooi aan elkaar lijmen; zoals steeds gaat vorm en inhoud steeds samen bij Vanhauwaert. Het verhaal van May en Aline - en ook dat van May en Lou - is dwingend geschreven; in die zin dat je als lezer echt verder wilt lezen omdat je steeds benieuwd bent naar wat komt. Nu eens voelde ik me een ramptoerist die over die klif wil kijken, dan weer een romanticus die benieuwd was het volgende stapje dichterbij. Het boek is onderhoudend, zit slim in mekaar, is bij momenten zó grappig ook, en je sympathie als lezer gaat voortdurend alle kanten op; want welk personage is nu eigenlijk wie aan het lijntje aan het houden en wie vertelt nu eigenlijk de waarheid? Dát is dan ook het heerlijke aan fictie tout court, maar in het bijzonder in dit debuut: fictie en feiten worden in de blender gestopt, en ja hoor, het smaakt heerlijk. En naar meer, Maud! ;-)