Aangrijpend verhaal

Soms heb je van die boeken die je jaren geleden al zijn opgevallen, maar die je uit het oog bent verloren. Dit was bij mij het geval met Stilte van Mia
Sheridan. Ik kende het boek al, wilde het ook al jaren lezen, maar het kwam er niet van. Het niet in het bezit zijn van een ebook heeft hier zeker aan
bijgedragen. Op de een of andere manier werd deze roman recent weer populair en zag ik het veelvuldig voorbij komen. Dit was voor mij het zetje dat ik
nodig had om een exemplaar van dit boek in huis te halen en het te lezen. Heeft het verhaal mij alsnog weten te boeien?

Het is inmiddels al wat jaartjes geleden dat ik voor het eerst een boek van deze auteur heb gelezen. Dit was Alleen maar jij, de tweede naar het Nederlands
vertaalde roman van Sheridan. Dit verhaal las ik met plezier en ik had deze verwachtingen ook van deze eerste naar het Nederlands vertaalde roman. Dit
boek verscheen al in 2017 en zo lang had ik het ook al op het oog. Ik was vooral benieuwd of mijn veranderde leessmaak mij zou belemmeren in het eventuele
leesplezier, maar gezien het scherpe randje en de daarbij behorende diepgang dacht ik wel dat het goed zou zitten. Dit bleek ook te kloppen.

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit Bree en Archer die allebei al heel wat voor de kiezen hebben gekregen. Na een traumatische gebeurtenis ontvlucht
Bree haar leven in Ohio en strijkt neer in Appellion, een klein stadje in Maine. Hier hoopt ze vooral tot rust te komen en heel misschien wel aan een nieuw
leven te beginnen. Niet lang na aankomst loopt ze een mysterieuze man tegen het lijf. Hij helpt haar wel, maar doet afstandelijk en zegt geen woord. Bij
navraag aan de bewoners van het plaatsje blijkt niemand echt veel over hem te kunnen vertellen, behalve dat hij Archer Hale heet en dat zijn familie iets
tragisch is overkomen. Deze gebeurtenis heeft ervoor gezorgd dat Archer niet kan praten en dat hij vrij wereldvreemd is. Hij is zijn hele leven klein gehouden
en beschermd opgevoed. Zijn landgoed heeft hij bijna nooit verlaten. De lokale bevolking deed ook geen moeite om met hem te kunnen communiceren. Dit verandert
als Bree in zijn leven verschijnt. Zij doet wel moeite om Archer te leren kennen en een band met hem op te bouwen. Lukt het Archer om zich meer open te
stellen voor de wereld om hem heen of is hij te erg beschadigd? En lukt het Bree om te leren om te gaan met haar trauma?

Deze personages zijn goed uitgewerkt. Het duurt even voor we Archer ook echt leren kennen, de auteur focust zich eerst vooral op Bree. Zij heeft een boel
meegemaakt en het duurt een flinke poos voor wordt onthuld wat dan eigenlijk. In het begin van het verhaal zie je haar settelen in haar nieuwe omgeving,
maar komen tegelijkertijd de eerste vragen naar boven drijven. Bree krijgt last van paniekaanvallen en flashbacks. Deze maken nieuwsgierig naar wat er
gebeurt zou kunnen zijn. Sheridan geeft hier fragmentarisch antwoord op. Bree is over het algemeen een positief ingesteld personage dat een duidelijk doel
voor ogen heeft en hier ook naar handelt. Gedurende het verhaal zie je haar groeien, ze durft meer los te laten en krijgt weer vertrouwen in de wereld
om haar heen. Ze leert om te gaan met hetgeen haar is overkomen en dit uit zich in een veel relaxtere Bree.

Aan de andere kant is daar Archer. Vrij vlot in het verhaal kom je al het een en ander over hem te weten en zie je hoe hij wordt gepest en genegeerd door
zijn buurtgenoten. De auteur laat duidelijk zien hoe hij worstelt met zijn beperking en hoe onzeker dit hem maakt. Hij is Bree’s tegenpool, want hij is
allesbehalve positief en doelgericht. Hij durft niet in oplossingen te denken en laat alles maar op zijn beloop. Dit heeft ook met zijn opvoeding te maken,
hij komt zijn terrein bijna niet af. Hij vindt het te veel moeite kosten om even naar het dorp te gaan. Ook wel logisch, als je je bedenkt hoe mensen zich
tegenover hem gedragen. Door het contact met Bree zie je hem langzaam maar zeker opbloeien van een bang vogeltje tot een man die iets van zijn leven wil
maken en alle mogelijkheden aangrijpt die hem worden geboden. De hoofdstukken vanuit Archer maken dit duidelijk, je ziet dat hij meer wilt in het leven
en dat zijn huidige omgeving hem benauwt. Hij en Bree halen het beste in elkaar naar boven en groeien hierdoor zowel individueel als samen.

Dit boek leunt vooral op de personages en hun ontwikkeling. De bijbehorende plot verdwijnt hierdoor naar de achtergrond. Dit is niet erg, want het is een
vrij basaal plot en dient alleen ter ondersteuning in deze karakter gestuurde roman. Doordat deze personages goed zijn uitgewerkt wil je door blijven lezen.
Je blijft nieuwsgierig naar Bree en Archer en hoe hun band zich ontwikkelt. De schrijfstijl draagt hier ook aan bij, want door de vrij korte hoofdstukken
en de vlotte pen van de auteur is dit boek makkelijk leesbaar. Nog even verder lezen wordt hierdoor makkelijk meer dan je voor ogen had. De perspectiefwisselingen
zijn duidelijk aangegeven en de mysteries rond de personages zijn intrigerend. Sheridan heeft zware onderwerpen in het verhaal verweven, maar toch is er
ruimte voor luchtige momenten. Het karakteristieke “ons kent ons” en het saamhorigheidsgevoel van boeken die zich in een klein stadje afspelen zijn hier
ook ruimschoots aanwezig. De zwaardere thema’s zoals rouwverwerking en trauma komen uitgebreid aan bod wat het verhaal een diepere laag geeft die het bij
mij altijd erg goed doet.

Stilte van Mia Sheridan is een boek waarvan ik baal dat ik het niet eerder een kans heb gegeven. Dit is een verhaal dat helemaal in mijn straatje past.
Het is karakter gestuurd met diepgang en karakterontwikkeling. Dat laatste is belangrijker dan de plot dat in dienst staat van de personages. De serieuze
thematiek zorgt dan weer voor eerder genoemde diepgang. Desondanks leest deze roman niet als een zwaar boek, dit komt door de vlotte en toegankelijke schrijfstijl
met de korte hoofdstukken. Twijfel je of dit boek de tand des tijds heeft doorstaan? Het antwoord is volmondig ja.