Een ontdekkingstocht naar de toekomst

Ik kocht dit boek tijdens een aanbiedingsactie van uitgeverij Godijn Publishing. Eerder had ik al genoten van Conquistador van dezelfde auteur en ik was nieuwsgierig naar zijn andere bundel met sciencefiction verhalen.
Het teken in de lucht bestaat uit 9 verhalen, waaronder het titelverhaal. Het eerste verhaal begint in 2035. Vanaf daar begint de reis naar de toekomst.

Verhaal 1 vond ik erg deprimerend. Het gaat over een groep mensen die voet op Mars hebben gezet en daar moeten toezien hoe het er op aarde aan toegaat.

Vanaf verhaal 2 is er een nieuwe jaartelling, die van de Autoriteit. Als lezer heb ik me lang afgevraagd wie die Autoriteit is. Een persoon? Een instantie? De engel in dit verhaal vond ik erg geloofwaardig beschreven. Ik kan me goed voorstellen dat men in de situatie van het verhaal op zoek ging naar een godheid, naar houvast. Mensen lopen blindelings achter iemand aan, zonder zelf kritisch na te denken. Mensen willen nu eenmaal onderdeel zijn van een groep. Toen ik ontdekte waar dit verhaal zich afspeelde, was ik verrast. Toch kwam de locatie niet ongeloofwaardig over.

Verhaal 3 leest als een natuurdocumentaire.

Verhaal 4 vond ik wat voorspelbaar. Sommige dingen zag ik al van verre aankomen. Het einde vond ik wel weer leuk bedacht, al laat het wel wat vragen open. In dit verhaal is men bezig om een ecosysteem op Mars op te bouwen. Heel geloofwaardig is beschreven hoe men steeds meer bacterie- planten- en diersoorten toevoegt. Zo zou het in het echt ook kunnen gaan.

Verhaal 5. In deze wereld wil ik echt niet leven. Iemand anders bepaalt welke opleiding je gaat doen. Over een zoektocht naar wat er zich onder het ijs van Jupiters maan Europa bevindt. Ik was erg nieuwsgierig naar wat ze daar zouden vinden. Toen het verhaal uit was, dacht ik: ik wil meer weten. Wanneer gaan de eerste vluchten naar Europa?

Verhaal 6 speelt zich af bij een mijn in de kuipergordel. Veel parallellen met onze maatschappij. Prestatiedruk en doelen die gehaald moeten worden. Wat doe je als er iets mis gaat? Houd je dat verborgen, en hoe dan? Aan het eind heeft het verhaal een leuke twist die het een andere richting op stuurt. Door dit einde was ik nieuwsgierig naar hoe dat verder zou gaan.

Verhaal 7 gaat ook over een zoektocht. Het is een beetje cliché, toch leefde ik wel erg mee met de hoofdpersoon.

Verhaal 8 gaat over de vraag wat er voorbij, of in, een zwart gat is. Dit verhaal is wat horrorachtig. Het deed me ook denken aan de Griekse mythologie. Het einde vond ik erg sterk en ik vroeg me af of de auteur met deze gebeurtenis in het volgende verhaal verder zou gaan.

Verhaal 9 deed me aan Interstellar denken. Maar ook aan Passengers. Over een vrouw die met haar ruimteschip steeds sneller gaat, waarbij de tijd voor haar anders verloopt dan op aarde. Wat doet die eenzaamheid met iemand? Waarom denkt de hoofdpersoon nooit aan zelfmoord?
Ik vond het wel gek dat stofdeeltjes zich door de hoge snelheid eerst als kogels gedragen en later gewoon als een laagje stof op de instrumenten liggen.
Door één zin dacht ik dat dit verhaal begon ergens tussen verhaal 6 en 7. Hoe dan ook, dit verhaal maakt een gigantische tijdsprong en laat daarmee de vragen en problemen uit eerdere verhalen onbeantwoord en onopgelost.

Veel verhalen gaan over mensen die een nieuwe kans krijgen of opnieuw (moeten) beginnen. Samen met de verschillende hoofdpersonen ontdek je het heelal. Eerst relatief dicht bij huis, en dan steeds verder weg, zowel qua afstand als qua tijd. Dankzij slaapmachines kan de mensheid enorme afstanden overbruggen. Dit heeft uiteraard gevolgen voor de psyche van iemand. Immers, als je zolang onderweg bent, zul je je dierbaren jarenlang niet zien. Toch reizen de personen in de verhalen uit Het teken in de lucht schijnbaar moeiteloos van de ene planeet naar de andere. Hebben zij er geen moeite mee om hun geliefde zo lang niet te zien? Of volstaat het kijken naar holografische projecties?
De biomonitor die veel personages dragen, wil ik ook wel hebben. Je drukt gewoon op een knopje en dan val je in slaap, of je krijgt pijnstillers.
Wat ik ongeloofwaardig vond was de Autoriteit. Gezien de aardse geschiedenis tot nu toe lijkt het mij onwaarschijnlijk dat een instantie zo lang kan blijven bestaan. En waar komt alle brandstof vandaan om verre kolonies te kunnen bevoorraden?
Door het lettertype vond ik de achterflaptekst slecht leesbaar. Voor de titels van de verhalen en de paginanummering is een lettertype gekozen dat goed past bij het genre van deze bundel. Helaas zijn hierdoor de paginanummers ook niet altijd goed te lezen.
Leuk was om te zien dat bepaalde ontwikkelingen en ontdekkingen in eerdere verhalen een vervolg krijgen of algemeen aanvaard zijn in latere verhalen. Ook zijn niet alle personages blank en hetero en dat is ook verfrissend, net als de namen van de personages: er zitten niet alleen westers klinkende namen bij.
De verhalen zijn los te lezen, maar ze komen het beste tot hun recht wanneer ze op volgorde gelezen worden.