Lezersrecensie
Ik vond geen herkenning voor mezelf, wel voor mijn moeder, en dat is goed genoeg.
Antoinette Kalkman stuurde mij een tijd geleden dit boek. Ik ben zelf chronisch ziek en voornamelijk voordat er duidelijk werd wat er aan de hand was, zijn er fouten gemaakt die een dodelijk afloop hadden kunnen hebben. Ik wist dat dit voor mijn ouders ook heel heftig was, maar als je ouders vrij gesloten zijn en niet altijd dingen laten merken, weet je niet goed hoe ze zich echt gevoeld hebben en weet je ook niet hoe je je er zelf bij moet voelen.
Om een stukje herkenning voor mezelf, maar ook een stukje van mijn ouders terug te vinden, begon ik aan Uitgedokterd.
Uitgedokterd wordt geschreven in de eerste persoonsvorm, vanuit Eveline(Moeder van een ziek kind), Justus (neurochirurg) en Ferdinand(Afdelingshoofd Neurochirurgie) en hierdoor lees je 3 verschillende perspectieven van één situatie, alledrie de perspectieven lezen alsof je zelf deze persoon bent. Met afwisseling tussen de karakters laat Antoinette heel mooi zien wat er in een ziekenhuis, thuis en in de situatie van medische missers kan gebeuren. Antoinette heeft een lekkere schrijfstijl met hier en daar wat moeilijkere/duurdere/ouderwetsere woorden en soms moest ik echt even opzoeken wat iets betekende, maar dit hinderde me niet tijdens het lezen.
Het verhaal vond ik snel, maar toch traag. Het verhaal is opgedeeld in seizoenen en speelt zich af in een jaar. In elk seizoen vordert gestaag de situatie en het verhaal en wordt de spanning opgebouwd door in het leven van elk personage weer iets te laten gebeuren, iets wat aan het einde opbouwt tot een hoogtepunt en allemaal weer samenkomt tot 1 ding. Voor mij was het soms wel heel erg veel van het goeie, waardoor ik het emotionele gedeelte van het verhaal soms wel wat miste. Maar opbouw en spanning missen zeker niet. Je weet gewoon dat er iets gaat gebeuren en dat het zo afliep.... Was veel heftiger dan ik me had ingebeeld. Vele malen heftiger zelfs.
Het verhaal was goed, en nodig. De perspectieven vanuit het ziekenhuis en de arts zetten heel mooi neer hoe de werkelijkheid soms gaat. Sinds geld ertoe doet in het ziekenhuis, er bezuinigd wordt, er minder mensen werken en de protocollen meer gaan over politiek dan goeie zorg, zijn er meer gevaren dan ooit in de zorg en is een fout snel gemaakt. Wat dat met ouders doet... het kan je krankzinnig maken.
Het perspectief van de moeder van één van de slachtoffers geeft je een kijkje in de wanhoop, het verdriet en de boosheid die je voelt als dit jouw kind overkomt.
En het perspectief van de arts laat je zien dat artsen soms onder druk bezwijken, maar ook onder druk dingen doen waar ze niet achter staan omdat ze anders hun baan verliezen.
In de wereld van geld is iedereen een verliezer blijkt maar weer.
Het verhaal is goed, maar bouwt naar mijn mening langzaam op en heeft een plot buiten proportie. Niet erg, maar wel benoemensqaardig.
Ik hoopte in het verhaal wat herkenning te vinden, ook voor mezelf. Die vond ik in de zin dat ik als ziek kind mijn ouders niet kon peilen en leerde mezelf groot te houden, omdat mijn ouders dat ook deden. Niemand van ons heeft gerouwd, boosheid geuit en dat is heel zwaar gevallen. Ook in het verhaal herken ik dit. De vader doet heel positief en de moeder is degene die vragen stelt, maar geen emotie laat merken. Met als resultaat dat ook het zieke kind zich sterk houdt. Helaas gaat dit vaak zo.. durfden mensen maar te voelen wat ze voelden.
Ik vond ook herkenning in het perspectief van de moeder. In mijn geval ging het natuurlijk niet zo raar en was de situatie ook anders, maar de angst, het schuldgevoel, de twijfels, die herken ik wel. Het was ergens fijn om te lezen dat ouders ook die emoties hebben, om een stukje in te kunnen leven in waar de ouders doorheen gaan.
Uitgedokterd is al met al een goed verhaal, al vond ik er niet helemaal wat ik zocht. Het bevat een stevig plot, goed uitgediepte karakters en berust voor een gedeelte op de werkelijkheid, zei het een groot tikje aangedikt.
En het mooie vind ik dat Kalkman de Royalties doneert aan onderzoek naar ALS. Wat een geweldig initiatief!
Ik geef 'Uitgedokterd' 3,75 sterren!
~ Live Your Life Reading
Om een stukje herkenning voor mezelf, maar ook een stukje van mijn ouders terug te vinden, begon ik aan Uitgedokterd.
Uitgedokterd wordt geschreven in de eerste persoonsvorm, vanuit Eveline(Moeder van een ziek kind), Justus (neurochirurg) en Ferdinand(Afdelingshoofd Neurochirurgie) en hierdoor lees je 3 verschillende perspectieven van één situatie, alledrie de perspectieven lezen alsof je zelf deze persoon bent. Met afwisseling tussen de karakters laat Antoinette heel mooi zien wat er in een ziekenhuis, thuis en in de situatie van medische missers kan gebeuren. Antoinette heeft een lekkere schrijfstijl met hier en daar wat moeilijkere/duurdere/ouderwetsere woorden en soms moest ik echt even opzoeken wat iets betekende, maar dit hinderde me niet tijdens het lezen.
Het verhaal vond ik snel, maar toch traag. Het verhaal is opgedeeld in seizoenen en speelt zich af in een jaar. In elk seizoen vordert gestaag de situatie en het verhaal en wordt de spanning opgebouwd door in het leven van elk personage weer iets te laten gebeuren, iets wat aan het einde opbouwt tot een hoogtepunt en allemaal weer samenkomt tot 1 ding. Voor mij was het soms wel heel erg veel van het goeie, waardoor ik het emotionele gedeelte van het verhaal soms wel wat miste. Maar opbouw en spanning missen zeker niet. Je weet gewoon dat er iets gaat gebeuren en dat het zo afliep.... Was veel heftiger dan ik me had ingebeeld. Vele malen heftiger zelfs.
Het verhaal was goed, en nodig. De perspectieven vanuit het ziekenhuis en de arts zetten heel mooi neer hoe de werkelijkheid soms gaat. Sinds geld ertoe doet in het ziekenhuis, er bezuinigd wordt, er minder mensen werken en de protocollen meer gaan over politiek dan goeie zorg, zijn er meer gevaren dan ooit in de zorg en is een fout snel gemaakt. Wat dat met ouders doet... het kan je krankzinnig maken.
Het perspectief van de moeder van één van de slachtoffers geeft je een kijkje in de wanhoop, het verdriet en de boosheid die je voelt als dit jouw kind overkomt.
En het perspectief van de arts laat je zien dat artsen soms onder druk bezwijken, maar ook onder druk dingen doen waar ze niet achter staan omdat ze anders hun baan verliezen.
In de wereld van geld is iedereen een verliezer blijkt maar weer.
Het verhaal is goed, maar bouwt naar mijn mening langzaam op en heeft een plot buiten proportie. Niet erg, maar wel benoemensqaardig.
Ik hoopte in het verhaal wat herkenning te vinden, ook voor mezelf. Die vond ik in de zin dat ik als ziek kind mijn ouders niet kon peilen en leerde mezelf groot te houden, omdat mijn ouders dat ook deden. Niemand van ons heeft gerouwd, boosheid geuit en dat is heel zwaar gevallen. Ook in het verhaal herken ik dit. De vader doet heel positief en de moeder is degene die vragen stelt, maar geen emotie laat merken. Met als resultaat dat ook het zieke kind zich sterk houdt. Helaas gaat dit vaak zo.. durfden mensen maar te voelen wat ze voelden.
Ik vond ook herkenning in het perspectief van de moeder. In mijn geval ging het natuurlijk niet zo raar en was de situatie ook anders, maar de angst, het schuldgevoel, de twijfels, die herken ik wel. Het was ergens fijn om te lezen dat ouders ook die emoties hebben, om een stukje in te kunnen leven in waar de ouders doorheen gaan.
Uitgedokterd is al met al een goed verhaal, al vond ik er niet helemaal wat ik zocht. Het bevat een stevig plot, goed uitgediepte karakters en berust voor een gedeelte op de werkelijkheid, zei het een groot tikje aangedikt.
En het mooie vind ik dat Kalkman de Royalties doneert aan onderzoek naar ALS. Wat een geweldig initiatief!
Ik geef 'Uitgedokterd' 3,75 sterren!
~ Live Your Life Reading
1
Reageer op deze recensie