Into the Wild

Lara Taveirne groeit op in een gezin van vijf. Zij is de middenste van deze vijf kinderen en wordt door haar vader als 'de cement' van het gezin gezien, degene die de andere vier samen houdt. Maar als in 2012 haar jongste broer Wolf, achttien jaar op dat moment, beslist om alles achter te laten en weg te trekken richting het hoge noorden, met maar één doel voor ogen, laat dit de familie verweesd achter. Als na enkele maanden zijn lichaam teruggevonden wordt, met op zich een moleskine boekje met een reisdagboek dat Wolf bijhield, in de Zweedse bossen in Lapland, rijzen de vragen op waarom en waarom heeft hij nooit iets gezegd?

Jaren heeft Lara het dagboek niet aangeraakt en niet willen lezen. Tot ze besluit om zijn verhaal te vertellen en dit boek, Wolf, met ons te delen. Wolf blijkt zijn jonge leven, zijn korte passage, altijd wat teruggetrokken geweest te zijn. Hij vond zijn weg niet in dit leven en in het gezin (als jongste telg van de vijf vindt hij niet echt zijn plaats waar de anderen dat allemaal wel doen) maar kon dit blijkbaar niet communiceren naar buiten toe. Zijn zoekgeschiedenis blijkt ook een poging tot praten te verbergen, door de website van de Zelfmoordlijn te bezoeken.

Wolf liet zich inspireren door de boeken 'On the Road' van Kerouac en 'Into the Wild' van Krakauer (gebaseerd op het verhaal van Chris McCandless dat ook verfilmd werd) en beslist om te vertrekken, om niet meer terug te keren.

Het jaar is nog maar een kleine week bezig en ik werd al onmiddellijk gegrepen door dit verhaal. Hiermee heb ik al ineens een eerste boek dat op de favorietenlijst van 2025 terecht zal komen.

Het voelt raar aan om dit boek als ‘mooi’ te bestempelen (begrijp me niet verkeerd, dat is het zeker en vast wel!) vanwege het onderwerp en vanwege het hartverscheurende thema. Je kan dit boek niet lezen zonder op zijn minst de tranen in je ogen te voelen wellen en de krop in de keel te krijgen bij het idee dat een jonge kerel als Wolf geen andere uitweg zag.

Ik vind het ook heel moedig van Lara om dit verhaal te willen delen want ik kan me heel goed voorstellen dat dit neerpennen niet alleen moeilijk moet zijn geweest maar ook een soort schuldgevoel opbrengen. (Lara, geloof me... niemand treft hier schuld aan!)

De prachtige, ingetogen sterrencover van het boek sprak me sowieso al aan maar toen ik langs alle kanten zoveel goede reviews te lezen kreeg bestond er geen mogelijkheid dat ik dit boek niet zou lezen.

Lara heeft een integer maar tegelijkertijd hartverscheuren en ogen openend portret van Wolf geschets in het boek dat ze het liefst nooit had moeten schrijven.