Genieten tot de laatste letter!!

Kira komt tijdens nieuwjaarsnacht met haar auto langs de kant van de weg te staan. Nadat ze even daarvoor haar partner betrapt had met een ander, was ze op weg naar haar moeder, en het dorpje wat ze jaren geleden ontvlucht is. Gelukkig stopt er een busje met daarin de redder in nood. Aran neemt Kira mee en zet haar keurig bij haar moeder af. Om haar auto te laten maken heeft Kira geld nodig, en neemt ze een baantje aan in de plaatselijke bieb. Ze voelt zich steeds meer verbonden met de mensen in het dorp en ook Aran is aangenaam gezelschap. Toch droomt Kira nog steeds van reizen en fotograferen op prachtige plekken. Hoe moet ze kiezen tussen deze twee uitersten?

In dit verhaal gaan we terug in de tijd en wel naar 1997. Een tijd die ik nog heel goed ken en ik vind het dan ook leuk om een aantal dingen uit het verhaal te herkennen. Als het hoofdpersonage met pech langs de weg komt te staan, kan ze niet even haar mobiel gebruiken om hulp in te roepen, dus is ze maar al te blij dat er iemand stopt om haar te helpen.
Roken binnenshuis is ook zoiets, wat je tegenwoordig niet meer heel vaak ziet.

Ik volg je tot de laatste letter is een lekkere feelgood waarin een bibliotheek een grote rol speelt, dat klinkt mij als muziek in de oren!
En omdat de schrijfstijl van Jonne ten Duis vlot en beeldend is kruip je als lezer snel in het verhaal en voel je je al snel thuis bij Kira. Met soms poëtische zinnen schept ze een fijne sfeer en schrijft ze ons een mooi verhaal over het terugkomen bij jezelf, het ontdekken wat je wil en het kiezen voor je hart en dat maakt Ik volg je tot de laatste letter een verhaal waarvan je alleen maar kunt genieten.

De mooie wijsheden die bibliothecaris Riet af en toe meegaf aan Kira kunnen op een tegeltje. Zo mooi!

‘Als men niet dezelfde taal spreekt, zou je een andere kunnen proberen.’

Ook is het contrast tussen de grote stad en het wonen op het 'platteland' voelbaar beschreven. De verschillen die voor Kira aanwezig zijn voelen als een worsteling in waar ze zich thuis voelt. Daarmee moet ze tot zichzelf komen en dat heeft tijd nodig. Deze ontwikkeling mogen wij mee maken en dat maakt dit een heerlijke feelgood.

Na het lezen van de laatste letter, kijk ik alweer uit naar de eerste letter van deel 2! Ik heb er al zin in!