Lezersrecensie
Favoriet!
Annet Huizing heeft nog niet zoveel boeken op haar naam staan, maar de boeken díe ze schreef hebben allemaal prijzen gewonnen. Het ontroerende Hoe ik per ongeluk een boek schreef kreeg in 2015 een Zilveren griffel en vele buitenlandse prijzen. Ook De zweetvoetenman ontving in 2018 een Zilveren griffel. Het Pungelhuis kreeg de Thea Beckmanprijs 2022 en was in 2023 het boek van Nederland leest junior.
Als je dus wilt weten hoe je goed moet schrijven, moet je bij Annet Huizing zijn. In Twee pistooltjes en een dakmus zal ze ons dit dan ook eens haarfijn uitleggen. In dit boek voor volwassenen over het ambacht van het schrijven.
Toch moet ze gaandeweg toegeven dat het heel moeilijk is om het precies uit te leggen: wat werkt en wat niet werkt, wanneer je ja tegen een zin zegt en wanneer nee, en of teveel tell en te weinig show nou echt fout is. En die worsteling is heerlijk om over te lezen. Met vele voorbeelden uit met name volwassenenliteratuur, maar ook uit haar eigen boeken, laat ze zien in hoeveel vormen je een dialoog kunt opschrijven en welk effect dat heeft. Dat de alwetende verteller echt niet oubollig is. Dat details (zoals het pistooltje en de dakmus) er áltijd toe moeten doen, behalve als ze er juist niet toe hoeven te doen.
Als je het boek uit hebt, voelt het alsof je in één klap ook vele andere boeken hebt gelezen (en die je daarna ook echt wilt lezen!). Niet alleen uit volwassenenfictie, maar ook uit de jeugdliteratuur. Huizing citeert ook regelmatig uit eigen werk. Daardoor heb ik zin die boeken weer te lezen. Ze behoren tot mijn favorieten.
Verwacht geen kant-en-klare schrijftips. Als je dit boek uit hebt schrijf je niet gegarandeerd een bestseller. Maar het leest als een trein, is leerzaam en onderhoudend en inspireert tot zelf weer meer schrijven. Ik heb er nóg een favoriet boek van Annet Huizing bij!
Als je dus wilt weten hoe je goed moet schrijven, moet je bij Annet Huizing zijn. In Twee pistooltjes en een dakmus zal ze ons dit dan ook eens haarfijn uitleggen. In dit boek voor volwassenen over het ambacht van het schrijven.
Toch moet ze gaandeweg toegeven dat het heel moeilijk is om het precies uit te leggen: wat werkt en wat niet werkt, wanneer je ja tegen een zin zegt en wanneer nee, en of teveel tell en te weinig show nou echt fout is. En die worsteling is heerlijk om over te lezen. Met vele voorbeelden uit met name volwassenenliteratuur, maar ook uit haar eigen boeken, laat ze zien in hoeveel vormen je een dialoog kunt opschrijven en welk effect dat heeft. Dat de alwetende verteller echt niet oubollig is. Dat details (zoals het pistooltje en de dakmus) er áltijd toe moeten doen, behalve als ze er juist niet toe hoeven te doen.
Als je het boek uit hebt, voelt het alsof je in één klap ook vele andere boeken hebt gelezen (en die je daarna ook echt wilt lezen!). Niet alleen uit volwassenenfictie, maar ook uit de jeugdliteratuur. Huizing citeert ook regelmatig uit eigen werk. Daardoor heb ik zin die boeken weer te lezen. Ze behoren tot mijn favorieten.
Verwacht geen kant-en-klare schrijftips. Als je dit boek uit hebt schrijf je niet gegarandeerd een bestseller. Maar het leest als een trein, is leerzaam en onderhoudend en inspireert tot zelf weer meer schrijven. Ik heb er nóg een favoriet boek van Annet Huizing bij!
3
Reageer op deze recensie