Lezersrecensie
Onderhoudende liefdesroman raakt uit evenwicht
Is een nieuwe liefde na je veertigste mogelijk? Helen en Leo gaan de uitdaging aan in We kunnen dit van Nelleke Noordervliet. Het verhaal bouwt de spanning op als een detective met een scala aan vaak verrassende hindernissen voor de geliefden. Het ene moment lijkt hun liefde te zegevieren. Een pagina later dreigt die ten onder te gaan door hun verschillen in karakter en maatschappelijke positie. Gaandeweg raakt de roman echter uit evenwicht.
In het begin laten Helen en Leo hun verledens weg voor elkaar. Ze verplaatsen zich in Sappho en Anaximander. Zij de dichteres en hij de onderzoeker uit de Griekse oudheid. Dat levert boeiende brieven aan elkaar op. Hun eigen achtergronden laten zich echter niet wegmoffelen. Helen met haar lichte fysieke handicap, poogt de boekwinkel overgenomen van haar vader, te laten overleven. Ze worstelt ook met de terugkeer van haar moeder, die haar en haar vader 25 jaar geleden in de steek liet. De strijd die Leo voert is diffuser.
Hij is uitgekeken op zijn succesvolle carrière. Daarom heeft hij zijn zaak verkocht en afscheid genomen van zijn vriendin die toch maar zeurde dat zij naar Ibiza moesten verhuizen. Onder zijn moedersnaam woont hij nu op een simpele bovenwoning. Hij wil nadenken over het leven en de mens in zijn algemeenheid. Maar wel in de wijk waar hij als kind woonde tot zijn ouders verongelukten bij een vliegramp. De vijftienjarige Leo kwam terecht bij een tante in een vreemde stad. Leo vindt niet dat hij getraumatiseerd is. Toch onderzoekt hij zijn verleden. Gaandeweg raakt het verhaal uit evenwicht. Waar Helen steeds meer gaat leven voor je als lezer, blijft Leo vaag. Zijn zoektocht in zijn verleden, naar het overspel van zijn vader tot diens mogelijke betrokkenheid bij oorlogsmisdaden in Indië, voegt weinig toe aan de persoon Leo. De hulp die hij daarbij inroept van onderzoeker P.V. Spin, een alter ego in zijn fantasie, maakt het er niet helderder op. Je begint je af te vragen wat Helen eigenlijk in hem ziet.
In de laatste hoofdstukken speelt de coronacrisis een belangrijke rol. Daarmee wint het verhaal weer aan vaart en geloofwaardigheid, zodat je toch doorgaat om te weet te komen of de liefde van Helen en Leo toekomst heeft. Op de laatste bladzijde krijgt de titel eindelijk zijn verklaring.
In het begin laten Helen en Leo hun verledens weg voor elkaar. Ze verplaatsen zich in Sappho en Anaximander. Zij de dichteres en hij de onderzoeker uit de Griekse oudheid. Dat levert boeiende brieven aan elkaar op. Hun eigen achtergronden laten zich echter niet wegmoffelen. Helen met haar lichte fysieke handicap, poogt de boekwinkel overgenomen van haar vader, te laten overleven. Ze worstelt ook met de terugkeer van haar moeder, die haar en haar vader 25 jaar geleden in de steek liet. De strijd die Leo voert is diffuser.
Hij is uitgekeken op zijn succesvolle carrière. Daarom heeft hij zijn zaak verkocht en afscheid genomen van zijn vriendin die toch maar zeurde dat zij naar Ibiza moesten verhuizen. Onder zijn moedersnaam woont hij nu op een simpele bovenwoning. Hij wil nadenken over het leven en de mens in zijn algemeenheid. Maar wel in de wijk waar hij als kind woonde tot zijn ouders verongelukten bij een vliegramp. De vijftienjarige Leo kwam terecht bij een tante in een vreemde stad. Leo vindt niet dat hij getraumatiseerd is. Toch onderzoekt hij zijn verleden. Gaandeweg raakt het verhaal uit evenwicht. Waar Helen steeds meer gaat leven voor je als lezer, blijft Leo vaag. Zijn zoektocht in zijn verleden, naar het overspel van zijn vader tot diens mogelijke betrokkenheid bij oorlogsmisdaden in Indië, voegt weinig toe aan de persoon Leo. De hulp die hij daarbij inroept van onderzoeker P.V. Spin, een alter ego in zijn fantasie, maakt het er niet helderder op. Je begint je af te vragen wat Helen eigenlijk in hem ziet.
In de laatste hoofdstukken speelt de coronacrisis een belangrijke rol. Daarmee wint het verhaal weer aan vaart en geloofwaardigheid, zodat je toch doorgaat om te weet te komen of de liefde van Helen en Leo toekomst heeft. Op de laatste bladzijde krijgt de titel eindelijk zijn verklaring.
1
Reageer op deze recensie