Slaat de plank helaas volledig mis.

Dit boek sloeg ik om twee minuten voor twaalf gisteravond dicht. Met gemengde gevoelens. Hoewel de cover prachtig is, en ik het verhaal in grote lijnen een goed en vlot geschreven verhaal vind, had ik wel wat moeite met sommige dingen. Vanuit mijn eigen, autistische p.o.v., zal ik proberen een zo eerlijk mogelijke onderbouwing van mijn leeservaring te geven.

De eerste helft van het boek had ik weinig problemen. Het verhaal las enorm vlot,dankzij de schrijfstijl en de fijne korte hoofdstukken, en gebeurd er een hoop dat een beetje jeu aan het verhaal geeft. Een beste vriend, de turnschool en een geheime tante die Harpa heet en alle mysterie die daaromheen hangt. En natuurlijk Álfur, vanuit wiens perspectief we dit verhaal voorgeschoteld krijgen, die ontzettend veel van zijn autistische broertje Eiki houdt en hem helemaal fantastisch vindt. Al wil Álfur heel graag iedereen redden, is hij heel overtuigend als negenjarige. En zijn ouders, die logischerwijs, moeite hebben met de diagnose en omgang /acceptatie van het autisme van Eiki, en daar als gezin zich een weg in moeten vinden.

Tot zover vond ik het helemaal leuk. Totdat het boze en negatieve erg begon te overheersen. De manier waarop de ouders, en later ook Álfur proberen om Eiki maar zo normaal mogelijk willen maken, en de diagnose niet lijken te accepteren vond ik lastig om te lezen. Misschien omdat ik het vrij confronterend vond wat autisme met een gezin kan doen. De (voor mij onnodige) heftige thematiek rondom Harpa en onjuiste informatie over autisme die me in het verkeerde keelgat schoot,maakte dit boek voor mij het in de tweede helft echt moeilijk.

Desalniettemin vond ik het een goed opgezet verhaal. Misschien met hier en daar wat losse eindjes of onnodige verhaallijnen, maar algemeen gezien was het goed leesbaar.

Fijn vond ik dat op het einde van het boek de acceptatie voor elkaar, de persoonlijke ontwikkeling van Álfur, moeder en Harpa, het mooi afgerond werd. Zo kon ik toch nog met een redelijk goed gevoel het boek sluiten.

Vind ik dit boek daarom ook een aanrader? Moeilijk te zeggen. Voor mijn gevoel eigenlijk niet. Maar dat is aan jezelf om over te oordelen.

Extra aanvulling met betrekking tot het boek dat niet in mijn instagram recensie paste, vooral omdat ik als autist even de ruimte nodig had om alles even te kunnen verwerken en mijn mening over dit boek een plek te geven:

Dit boek bevat schadelijke denkbeelden en gebruiken omtrent autisme. Hoe 'liefdevol' deze ook verpakt worden in het verhaal,zijn deze gebeurtenissen en uitspraken uitermate ernstig en onjuist. Kinderen of volwassenen met autisme die dit lezen kunnen door het lezen van dit boek ernstige triggers te verwerken krijgen. En kinderen waarvoor dit verhaal een eerste kennismaking met autisme isz krijgen hierdoor een heel verkeerd beeld over wat autisme is en hoe je daar mee om gaat. De manier waarop dit boek, zijn flaptekst en de verdere inhoud misleidend is geweest vind ik schrikbarend. Ik had verwacht een heel ander verhaal te lezen. Maar helaas bleek dit niet zo te zijn. Dat vind ik echt heel erg jammer. Want het had zo'n goed verhaal kunnen zijn. Want qua schrijfstijl, vlotheid van de leesbaarheid of het onderwerp zelf is er feitelijk niks mis. Ik vind het zuur. Ik ben nu zelfs van mening, nadat alles bezonken is, dat ik dit boek aan niemand wil aanraden, ondanks het voor een heleboel kinderen een goede spiegel of raam zou kunnen zijn geweest. Maar kapotte spiegels en ramen zijn gevaarlijk. Daar krijg je ongelukken van.