Dystopian sprookje, een opmerkelijke familie, de jongen en de robots

Het boomhuis in het bos is het derde boek van T.J. Klune wat naar het Nederlands is vertaald naast Het weeshuis aan de azuurblauwe zee en Het gefluister achter de deur.

Vic een jongeman van begin twintig woont samen met zijn familie, bestaande uit vader Gio (android) en twee robots (Zuster Ratchet en Rambo) in een boomhuis in het bos. Op een gegeven moment vind Vic een android in een schroothoop en knapt deze samen met Zuster Ratchet en Rambo op. Vanaf dat moment is het leven van de familie op zijn kop gezet en verdwijnt Gio. Het bijzondere gezelschap gaat samen op reis om Gio terug te halen.

Het verhaal draait om Vic, een jongeman die opgegroeid is tussen de robots en geen ander mens kent. Hij stoeit met zijn geaardheid en wat de term liefde voor familie en voor anderen inhoud. Naast Vic heeft Klune ook een vaderfiguur gemaakt, namelijk de wetenschapper en schepper Gio. Vic en Gio hebben samen (vooraf aan het verhaal) de robots Zuster Ratchet (met verschillende protocollen) en Rambo (stofzuiger) gerepareerd. Iedereen is anders en heeft een andere rol in deze kleine bijzondere familie. Tenslotte heb je ook nog Hap, een android die Vic heeft gevonden en weer werkend heeft gekregen. De personages zijn mooi omschreven en ieder heeft duidelijk zijn eigen identiteit.

Het boek kwam wat sloom op gang, veel tijd werd besteed aan het samenleven in het bos als een vreemde familie. Na de vondst van Hap kwam er wat snelheid in tot dat het stel op reis ging, toen zat het in verhaal in de hoogste versnelling. Voor mij had dit voor het verhaal meer in evenwicht mogen zijn, zodat het verhaal wat natuurlijker zou verlopen.

Mooie thema’s werden er wel besproken in het verhaal, zoals liefde, familie, identiteit, geluk, vriendschap en de mensheid. In het boek zaten ook belangrijke lessen, zoals op pagina 29:
Gesprek tussen Vic, Rambo en Zuster Ratchet en op een gegeven moment zegt Rambo: “Ik ben goed zoals ik ben”. Dit geeft aan dat je mag zijn zoals je bent en dat je anderen ook in hun eigenwaarden moet laten. Zulke mooie stukjes komen door het hele boek door voor. Je moet vooral ook dapper zijn, anders kan je het onverwachte van het leven niet aan. Dit vond ik persoonlijk een van de mooiere kanten van het boek.

Mijn verwachtingen van het boek waren vrij hoog, dit komt doordat ik genoten had van het liefdevolle boek “Het weeshuis aan de azuurblauwe zee”. Mijn verwachting is helaas niet uitgekomen en was het boek voor mij niet helemaal in evenwicht en hadden bepaalde onderwerpen wat minder belicht mogen worden en andere misschien wat meer. Maar dat is persoonlijk voor mij. Het kan ook zo komen dat dit meer door de Nederlandse taal komt dan door de schrijfstijl van de auteur.

Echter heb ik nog wel vragen die niet zijn beantwoord toen het verhaal uit was. Er zijn een aantal open eindjes en zaken die niet duidelijk verklaard zijn. Onder anderen, wat voor robots/machines zijn de oudjes, waarom woonden ze zo dicht bij de schroothoop, hoe gaat het verhaal verder?

Al met al heb ik genoten van het boek en hebben bepaalde personages een plekje in mijn hart gekregen. Het voelt dan als de beschrijving van Rambo: “Het kriebelt. En voelt warm. Alsof ik weer vol afval zit, maar ik ben net geleegd, dus dat kan het niet zijn” (pagina 43). De belangrijkste les in het boek is: wees jezelf, je bent namelijk goed zoals je bent en laat je niet veranderen door anderen.