Planken en laatjes, planken en laatjes... drie muren vol

De Engelse auteur Ruth Hogan studeerde Engels en drama. Na haar studie ging ze aan het werk bij de overheid. Niet omdat ze het zo leuk vond, maar omdat het de rekeningen betaalde. Na een ernstig auto-ongeluk raakte ze arbeidsongeschikt en heeft ze het schrijven serieus opgepakt. Toen ze daarbovenop ook nog kanker kreeg, zorgden de chemokuren ervoor dat ze vaak niet kon slapen. Tijdens die slapeloze nachten schreef ze aan De bewaarder van gevonden voorwerpen, haar debuutroman.

Laura werkt als assistente voor de gepensioneerde schrijver Anthony Peardew. Wanneer hij sterft laat hij zijn erfenis aan haar na. Pas na zijn dood komt ze erachter dat hij een grote verzameling gevonden voorwerpen in zijn studeerkamer verborg.

"Planken en laatjes, planken en laatjes, planken en laatjes. Drie muren vol. … Zelfs in het halfdonker kon Laura zien dat elke plank stampvol stond, en ze hoefde niet in de laatjes te kijken om te weten dat die allemaal vol zaten. Dit was een levenswerk."

Een knoop, een puzzelstukje, een oude paraplu, aan Laura de taak om de voorwerpen zoveel mogelijk terug te geven aan de voormalige eigenaren. Maar hoe moet ze dat aanpakken?  Gelukkig krijgt ze hulp van tuinman Freddy en haar nieuwe bijzondere vriendin Sunshine. Samen gaan ze aan het werk met de verzameling. Uiteindelijk komt ze erachter waarom de verzameling zo belangrijk was voor Anthony Peardew.

Naast de verhaallijn van Laura lezen we korte stukjes over Eunice, die veertig jaar eerder als assistent bij een uitgever werkte en hopeloos verliefd werd op haar baas.

De dromerige sfeer van het verhaal spreekt vanaf het begin aan. Door de mooie sfeerbeschrijvingen en trage zinnen krijg je zin om achterover te leunen en de tijd te nemen om te genieten van een bijzonder boek.

"De kanten gordijntjes voor de ramen lieten een diffuus licht binnen en hielden de felle zon tegen. Eén baan zonlicht viel door de kier tussen de gordijntjes en doorsneed de somberte, glinsterend van de dwarrelende stofjes."

Aangevuld door de mooie cover in retrostijl wekt dit boek hoge verwachtingen. Op de voorkant staat een afbeelding van planken met kleine voorwerpen die met aandacht en oog voor detail zijn getekend, omlijst door het houtsnijwerk van een ouderwetse kast.

Helaas wordt de belofte niet helemaal ingelost. De trage schrijfstijl met mooie sfeerbeschrijvingen is in eerste instantie prettig. Je krijgt echt zin om lekker weg te duiken in de sfeer van vervlogen tijden. Maar helaas komt het verhaal niet echt op gang. Het blijft maar kabbelen zonder dat er iets noemenswaardigs gebeurt.  

Het verhaal wordt afgewisseld met korte verhaaltjes die de schrijver over de gevonden voorwerpen heeft geschreven. Pas later in het boek wordt de betekenis van deze verhalen duidelijk. In eerste instantie lijken ze wat overbodig. Ze zijn amusant, maar niet meer dan dat.

De verhaallijn van Eunice, die haar droombaan vindt bij een uitgever, is door de rest van het verhaal heen geweven. Ook hiervan wordt pas aan het einde van het boek duidelijk wat het met de rest van het verhaal te maken heeft.

De personages hebben allemaal hun eigen verhaal en bijzonderheden. Anthony Peardew heeft lang geleden een fout gemaakt en is de rest van zijn leven bezig geweest met zijn verzameling om als het ware boete te doen. Laura heeft het één en ander meegemaakt en wordt door de opdracht van de overleden schrijver aangemoedigd om weer volop in het leven te gaan staan. De bijzondere Eunice heeft het 'danssyndroom'. Haar grappige uitdrukkingen geven het boek een vleugje humor. Toch blijven de personages allemaal een beetje op afstand. Er zit net te weinig diepgang in het verhaal om echt van ze te gaan houden en ze aan je borst te drukken.

De sprookjesachtige schrijfstijl en de daardoor ontstane sfeer maken het gemis aan vaart en diepgang deels goed. Als luchtig vakantieboek op een moment dat je alle tijd hebt om er rustig voor te gaan zitten, is dit verhaal heel geschikt.