Lekker ontspannend, maar dat is het dan ook

Met De droomlijst debuteerde Julien Sandrel (1980) in het voorjaar van 2018 stevig in zijn thuisland Frankrijk. Het duurde niet lang voor de vertaalrechten aan vele tientallen landen waren verkocht. Critici vonden het verhaal vrij unaniem ijzersterk en hartverscheurend. Merkwaardig, want de lezerswaarderingen op Hebban waren bijzonder uiteenlopend en lieten wat anders zien dan eenstemmig gejuich en handengeklap. Slechts weinigen schreven een enthousiaste recensie. En dat was terecht, want er zat bijzonder weinig in het boek dat het lezen en onthouden waard was. Ondertussen is een opvolger verschenen die door Annelies Kin als Een ander leven werd vertaald.

In dit tweede boek krijgt Romane, die huisarts is in Parijs, een patiënt over de vloer met een wel heel merkwaardige vraag: wat deed de dokter enkele dagen geleden in Marseille? Romane is hoogst verbaasd, want ze is nog nooit in Marseille geweest. Ze gaat op onderzoek uit en het duurt niet lang voor ze in Avignon oog in oog staat met haar perfecte evenbeeld. Hoe is dit mogelijk? Ze besluit dat uit te vissen en ontdekt dingen die ze nooit zelf had kunnen bedenken. Tegelijk verplicht het noodlot haar om een levensveranderende keuze te maken.

Sandrel is nog altijd dezelfde schrijver als voorheen. Dat wil vooral zeggen dat wat hij schrijft heel wat minder indringend en samenhangend is dan wat de synopsis op de achterzijde van het boek ons wil doen geloven. Wat hij schrijft – en ook hoe – wijkt niet zoveel af van wat hij al met De droomlijst presteerde. Opnieuw wordt een vrouw door omstandigheden gemotiveerd om de hort op te gaan. Ze blijft in Frankrijk dit keer, maar reist hoe dan ook rond. Opnieuw wordt het hoofdpersonage zachtjes gedwongen om de wens van een ander personage te volbrengen en smijt ze zich heel altruïstisch dat avontuur in. De plot is net als in De droomlijst gevuld met allerlei toevalligheden die niemand serieus kan nemen. En opvallend: weerom is de vraag ‘wie is mijn echte vader’ een belangrijk thema.

Hoewel hij nog maar twee boeken op de teller heeft, kan men toch al voorzichtig stellen dat Sandrel zich profileert als schrijver van niet al te diepgaande romans die in een feelgoodbad gedrenkt zijn. Het boek gaat over weinig. Het bevat heel wat toevalligheden die de gebeurtenissen makkelijk in elkaar moeten laten overgaan, en wordt bevolkt door nevenpersonages die overstromen van naastenliefde en naïviteit. Als het iemand in dit boek niet meezit, wordt deze persoon in geen tijd omringd door roze wolken van optimisme, hetzij spontaan opflakkerend uit zichzelf, hetzij beïnvloed door de immer positieve omgeving. De auteur spendeert veel inkt aan de leuke momenten en moffelt de al te harde realiteit die de hoofdpersonages overvalt, grotendeels tussen de spreekwoordelijke mazen en plooien weg. Veel diepzinnigheid hoeft men niet verwachten. Verder dan het fletse en onbegrijpelijke ‘Het leven is als een warme croissant’ komt Sandrel niet. Laat ons eerlijk zijn: de oude Egyptenaren beitelden al betere spreuken in hun piramiden.

En toch is Een ander leven een beter boek dan zijn voorganger. Er zit dit keer in ieder geval de suggestie van een echt plot in, met een oorsprong in het verleden die de lijm is tussen de gebeurtenissen anno nu. Je kan in de boekhandel handenvol vergelijkbare romans vinden die beter in elkaar zitten, maar de allergrootste tekortkomingen die De droomlijst teisterden, zijn verholpen. Het bevat nog te veel vulsel om echt goed te zijn, maar zorgt wel voor enkele uren pretentieloze ontspanning. Het is een vlot geschreven weglezer die weinig concentratie en doorzettingsvermogen vergt, het ideale boek om achter de hand te houden als troost voor bij de eerstvolgende baaldag of als de griepepidemie je genadeloos treft.