Gedurfd en kwetsbaar

Een terugblik op een huwelijk, een leven met een dominante man..een man met een groot trauma.
Hoe ga je alleen verder na de dood van een zo aanwezige man, hoe maak je ruimte in een huis dat vol is van hem, van dat leven samen.. Een man die haar veel te bieden had in het begin maar die haar ook min of meer in de kou liet staan. Hoe werken ervaringen in de jeugd door in de relatie..

"Mannen - hinderlijk generaliserend gezegd - nemen, en krijgen, meer ruimte om hun beschadigingen uit te leven. Alsof ze meer recht hebben op begrip, meeleven, op het aanpassen van de ander om in hun noden te voorzien."

Kennis en praktijk botsen vaak met elkaar, weten is niet perse ook toepassen. Vastgeroeste denkbeelden en verwachtingen... nog steeds (of misschien wel steeds meer) is emancipatie ver te zoeken. In haar werkende leven schreef en sprak Christien Brinkgreve hier veel over.  

Veel vrienden over de vloer, prachtige vakanties in Bretagne, met de kinderen en vrienden, maar de relatie werd steeds afstandelijker en kil, dat viel ook de vrienden op.
Nu, na zijn dood, komt er tijd voor opruimen en is er ruimte voor overdenken.. hoe het was en ging.. hoe het van gezellig en vrolijk veranderde in een ontoegankelijk huis. Hoe hij veranderde in een ontoegankelijke man. Een man die aanzien had maar zich daarmee zo vereenzelvigde dat er daarna(ast) niets was.
Een man die niet kon accepteren dat zijn vrouw succesvol was? 

De schrijver komt over als een sterke vrouw. Een vrouw die de boel bij elkaar probeerde te houden, hem probeerde te redden, die zich wellicht toch teveel heeft aangepast aan haar man. Een man met een enorm trauma, een blok beton..
Lijkt zij toch meer op haar moeder dan ze wilde? Komt zij ook nu, na de dood van haar man echt tot bloei.. 
'Het is volbracht' komt bij mij als zin naar boven. 

Het is een gedurfd en kwetsbaar, eerlijk maar ook liefdevol memoir, na een wat stroef begin begon ik het steeds boeiender te vinden.