Lezersrecensie
Het is niet mijn keuze, het is de keuze van het leven.
Rating: ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Lisa ligt op sterven. Omdat ze zo bang is om te sterven, heeft ze besloten om zelf een datum te kiezen waarop ze zal sterven. Daardoor weet ze dat ze nog 14 dagen zal leven, dan is het 27 dagen na haar longbloeding. (Om zo toch een beetje bij de club van 27 te horen, aangezien ze nooit die leeftijd zal bereiken).
Hele dagen ligt ze op bed, bij het raam met uitzicht over de hele straat. Ze wil nog iets groots doen en toevalligerwijs ontmoet ze Ellen. Zo ontstaat er onverwachts nog een hele mooie hartverwarmende vriendschap. En proberen ze er alles aan te doen om het groots wat Lisa nog doen te laten slagen.
WOW
Zo daar ben ik even stil van.
Net toen ik het boek dicht sloeg moest ik eerst nog even de laatste tranen van mijn gezicht vegen.
Ik huil eigenlijk nooit om een boek, kan me wel eens verdrietig voelen, maar huilen nee.
Dit boek gingen mijn emoties zo heen en weer. Waar ik boven aan de blz nog aan het huilen was om het verdriet kon het zomaar zijn dat onder aan de blz weer aan het lachen was om de humor, die ook zeker veel in dit boek aanwezig is.
Het verhaal wordt zo mooi verteld. En moeilijke onderwerpen worden op een laag drempelige manier bespreekbaar gemaakt.
Het is niet alleen een heel mooi verhaal ook de cover is zo mooi en maakt het helemaal compleet.
Het is wen fictief verhaal. Wel is het zo dat Maren Stoffels zelf een vriendin heeft gehad die nog 27 dagen leefde nadat ze hoorde niet meer beter te worden.
En om te ervaren hoe zo'n deadline voelt had Maren Stoffels besloten dit boek in 27 dagen te schrijven.
Met die achtergrond informatie vind ik het zo knap dat het haar gelukt is. Dat je met zoveel verdriet in je lijf in zo'n korte tijd, zo'n parel van een boek kan schrijven.
Het is een zwaar beladen onderwerp dood, euthanasie. Maar door de ruilhandel die ontstaat maakt het minder beladen. En dat zorgt ervoor dat het een young adult boek is.
Als je dit boek opent doe het het pas dicht als er geen bladzijden meer zijn om te lezen.
Dat komt ook omdat het korte hoofdstukken zijn. Die afgewisseld worden door Lisa en Ellen. Ook de vlotte schrijfstijl zorgt ervoor dat het boek heel fijn leest.
Een boek met een lach en een traan en waarbij je zeker de tissues binnen hand bereik moet houden.
Lisa ligt op sterven. Omdat ze zo bang is om te sterven, heeft ze besloten om zelf een datum te kiezen waarop ze zal sterven. Daardoor weet ze dat ze nog 14 dagen zal leven, dan is het 27 dagen na haar longbloeding. (Om zo toch een beetje bij de club van 27 te horen, aangezien ze nooit die leeftijd zal bereiken).
Hele dagen ligt ze op bed, bij het raam met uitzicht over de hele straat. Ze wil nog iets groots doen en toevalligerwijs ontmoet ze Ellen. Zo ontstaat er onverwachts nog een hele mooie hartverwarmende vriendschap. En proberen ze er alles aan te doen om het groots wat Lisa nog doen te laten slagen.
WOW
Zo daar ben ik even stil van.
Net toen ik het boek dicht sloeg moest ik eerst nog even de laatste tranen van mijn gezicht vegen.
Ik huil eigenlijk nooit om een boek, kan me wel eens verdrietig voelen, maar huilen nee.
Dit boek gingen mijn emoties zo heen en weer. Waar ik boven aan de blz nog aan het huilen was om het verdriet kon het zomaar zijn dat onder aan de blz weer aan het lachen was om de humor, die ook zeker veel in dit boek aanwezig is.
Het verhaal wordt zo mooi verteld. En moeilijke onderwerpen worden op een laag drempelige manier bespreekbaar gemaakt.
Het is niet alleen een heel mooi verhaal ook de cover is zo mooi en maakt het helemaal compleet.
Het is wen fictief verhaal. Wel is het zo dat Maren Stoffels zelf een vriendin heeft gehad die nog 27 dagen leefde nadat ze hoorde niet meer beter te worden.
En om te ervaren hoe zo'n deadline voelt had Maren Stoffels besloten dit boek in 27 dagen te schrijven.
Met die achtergrond informatie vind ik het zo knap dat het haar gelukt is. Dat je met zoveel verdriet in je lijf in zo'n korte tijd, zo'n parel van een boek kan schrijven.
Het is een zwaar beladen onderwerp dood, euthanasie. Maar door de ruilhandel die ontstaat maakt het minder beladen. En dat zorgt ervoor dat het een young adult boek is.
Als je dit boek opent doe het het pas dicht als er geen bladzijden meer zijn om te lezen.
Dat komt ook omdat het korte hoofdstukken zijn. Die afgewisseld worden door Lisa en Ellen. Ook de vlotte schrijfstijl zorgt ervoor dat het boek heel fijn leest.
Een boek met een lach en een traan en waarbij je zeker de tissues binnen hand bereik moet houden.
1
Reageer op deze recensie