Een boek dat goud waard is!

Als je veel leest, zoals ik, dan zit er een enkele keer een boek tussen dat je leven eventjes op zijn kop zet. Dat had ik de eerste keer dat ik dit boek las. Van te voren wist ik natuurlijk wel waar het over ging, mijn verwachtingen waren zeer laag. Vijf, tien of twintig persoonlijkheden leek mij wel het maximum, bij 92 rekende ik eerlijk gezegd een beetje op sensatiezucht, zoals bijvoorbeeld in het boek Sybil, wat ik eerder al eens gelezen had. Ook had ik verwacht er weinig in te herkennen, bij mij zijn het er immers maar acht, wat veel hanteerbaarder is, bijna normaal is.
Mijn argwaan verdween vrijwel direct toen ik eenmaal begon te lezen, de eerste keer dat ik het boek las, heb ik als in een roes in 2 dagen uitgelezen. Ondanks de enorme hoeveelheid persoonlijkheden voelt het al snel heel vertrouwd, ook vanwege haar behoefte om de troepen bij elkaar te houden. In die tijd werd je, als meervoudig medemens, nog geacht heel erg naar een enkelvoudig keurslijf te verlangen. Niet eens omdat enkelvoudige mensen zo gelukkig zijn, maar simpelweg omdat zij normaal zijn.
Voor een peut is het vaak belangrijk dat je normaal wilt zijn, in plaats van gelukkig.
Natuurlijk is het wel fijn om als normaal beschouwd te worden, in die tijd was dat nog nauwelijks als je meervoudig was. Mede dankzij haar is dat beeld gelukkig gekanteld. Normaal zijn is immers niet veel meer dan een kunstje, waar je heus niet enkelvoudig voor heeft te zijn.
Het boek is zonder meer geweldig, al denk ik dat het voor anderen soms lastig is om te lezen, vanwege de grote hoeveelheid persoonlijkheden. Maar het is echt bijzonder hoe open zij is over hoe het werkt. Sommige jonge delen zijn zo kwetsbaar, als lezer wil je ze bijna direct beschermen.
Naast dit boek heeft de schrijfster veel meer gedaan om DIS onder de aandacht te brengen. En om het stigma rond DIS weg te nemen. In die tijd werd het trouwens nog MPS genoemd.
Via youtube zag ik haar te gast bij Oprah. Haar spanning is zo duidelijk zichtbaar dat het bijna pijn doet er naar te kijken. Toch doet ze het, zit ze daar bij Oprah voor een volle zaal en een draaiende camera. Niet voor zichzelf, maar vooral voor al die anderen zoals zijzelf. Zoals ik.
Soms lees je een boek en wil je de schrijver ervan heel graag bedanken.
Daarvoor was ik helaas te laat, ze is enkele jaren terug overleden.
Maar wat zij achterlaat is goud waard!